Αμάν Τούρκοι! No 2

Έξω από τη γέφυρα του αντιτορπιλικού είναι ο πλοίαρχος που τους βλέπει από ψηλά. Όταν τέλειωσαν με το δέσιμο, κατέβασαν από το πλάι του πλοίου μια σκάλα και ο Τούρκος πλοίαρχος τους προσκάλεσε να ανέβουν στο πλοίο του, λέγοντάς τους ότι θα ήταν κουρασμένοι, πεινασμένοι και μούσκεμα από την υγρασία. Προσφέρθηκε να τους δώσει και στεγνά ρούχα. Αν και είχε σε όλα δίκιο, αρνήθηκαν ευγενικά, έχοντας στο μυαλό τους τα αυθόρμητα λόγια του Γιάννη.

Στην ερώτηση του Τούρκου «Μα γιατί;» ο Σπύρος απάντησε με το καθόλου πειστικό «Δεν είναι ανάγκη.» Ο Τούρκος επέμενε και μετά από ώρα αποφάσισαν τελικά να ανέβουν ξεχωριστά, ένας κάθε φορά, για λόγους ασφαλείας! Πρώτος ανέβηκε ο Σπύρος. Ο πλοίαρχος τον υποδέχτηκε με θερμή χειραψία και τον οδήγησε στο καρέ των αξιωματικών. Εκεί του πρόσφερε πρώτα ουίσκι – ο Σπύρος αρνήθηκε. Το ίδιο έκανε κι όταν του πρότεινε να πει ένα χυμό ή να φάει κάτι. Δέχτηκε μόνο να πιει ένα ποτήρι εμφιαλωμένο νερό. Του έδωσαν το μπουκάλι κι αυτός το άνοιξε με τα χέρια του. Γέμισε το ποτήρι κι ο αθεόφοβος όταν το πλησίαζε στο στόμα του, με τρόπο το μύρισε! Αφού δεν του μύρισε τίποτα, το ήπιε. Ο πλοίαρχος του είπε ότι έπαιρνε μέρος σε Νατοΐκή άσκηση, τούρκικα και ελληνικά πλοία μαζί. Κι ότι μόλις άκουσε το μήνυμα του Σπύρου στο VHF, ζήτησε άδεια κι αποχώρησε από την άσκηση για να τον βοηθήσει. Τότε θυμήθηκε ο Σπύρος ότι είχε ακούσει κάπου ότι εκείνες τις μέρες διεξαγόταν στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο Νατοΐκή άσκηση. Ζήτησε ο Τούρκος να μάθει από το Σπύρο τον προορισμό τους και, γενικά, έκαναν μια «θαλασσινή» συζήτηση.

Εν τω μεταξύ στο ιστιοπλοϊκό είχαν αρχίσει να τους ζώνουν τα φίδια γιατί η ώρα περνούσε κι ο Σπύρος δεν φαινόταν πουθενά. Η Άννα άρχισε να ρωτάει το Γιάννη με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να ζητήσουν βοήθεια στο VHF χωρίς να τους ακούσουν οι Τούρκοι. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κάνουν τίποτα, γιατί εμφανίστηκε στη γέφυρα του αντιτορπιλικού ο Σπύρος με τον Τούρκο πλοίαρχο. Κατέβηκε στο ιστιοπλοϊκό και ανέβηκε ο Γιάννης. Με τις ίδιες σκέψεις στο μυαλό, ο Γιάννης είχε την ίδια συμπεριφορά με τον Σπύρο: Ήπιε μόνο νερό. Σε πέντε λεπτά γύρισε στο ιστιοπλοϊκό. Η Άννα απέκλεισε κάθε περίπτωση ν’ ανέβει στο τούρκικο πλοίο, πόσο μάλλον μόνη της. Ο Τούρκος πλοίαρχος βγήκε στη γέφυρα και τους ρώτησε αν θα ήθελαν να χρησιμοποιήσει τους γερανούς που υπήρχαν στο πλοίο για να ανεβάσει το ιστιοπλοϊκό στο κατάστρωμα και να το μεταφέρει στην Κω. Ο Σπύρος αρνήθηκε. Την ίδια στιγμή ακούστηκε στο VHF μια φωνή να λέει ελληνικά «Είμαστε ελληνικό πολεμικό πλοίο και σε μία ώρα θα είμαστε δίπλα σας.» Όταν ο Σπύρος ενημέρωσε τον Τούρκο γι’ αυτή την εξέλιξη, αυτός είπε O.K. και μπήκε μέσα. Λίγο μετά εμφανίστηκε στη σκάλα κρατώντας ένα δίσκο. Στο δίσκο υπήρχαν μπισκότα, χυμοί, ένα μπουκάλι ουίσκι και σάντουιτς. Κατέβηκε και κάθισαν όλοι μαζί στο πρυμνιό σαλόνι του ιστιοπλοϊκού. Όταν είδαν τα φώτα του ελληνικού πολεμικού, ο Τούρκος σηκώθηκε, τους χαιρέτησε όλους που τον ευχαρίστησαν πολύ και επέστρεψε στο πλοίο του. Την ώρα που έδωσε το χέρι του στο Σπύρο, του είπε «You may be Greek and I’m Turk. The sea though is always blue.» Έλυσαν τους κάβους που κρατούσαν τα δύο πλοία και σιγά – σιγά άρχισαν να απομακρύνονται.

Όταν το ελληνικό πλοίο έφτασε δίπλα τους ο πλοίαρχος τους είπε ότι βάσει νομοθεσίας δεν είχε δικαίωμα να τους δέσει, παρά μόνον αν υπήρχε κίνδυνος ο καιρός να τους ρίξει σε βράχια. (Αυτό ισχύει όντως). Και ότι σε δύο ώρες θα έφθανε από την Κω ρυμουλκό. Όσο περίμεναν, το πολεμικό έπλεε γύρω τους. Μετά από μιάμιση ώρα ήρθε το ρυμουλκό και έδεσαν το ιστιοπλοϊκό, μετά από υπόδειξη του Σπύρου, από την πρύμνη. Πέρασαν και οι τρεις στο ρυμουλκό και ξεκίνησαν για την Κω, όπου το ρυμουλκό συμμετείχε σε λιμενικές εργασίες. Κάθονται στο σαλονάκι οι τρεις τους με τον καπετάνιο του ρυμουλκού πίνοντας καφέ. Λίγο μετά ο καπετάνιος βγάζει από την τσέπη του ένα χαρτί, το σπρώχνει μπροστά στο Σπύρο στην άλλη μεριά του τραπεζιού, λέγοντάς του. «Πρέπει να το υπογράψεις. Είναι η τυπική διαδικασία που ακολουθείται σε τέτοιες περιπτώσεις».

Το κείμενο ήταν εγγλέζικο και αφορούσε τη συμφωνία “No cure – No pay”. Σημαίνει ότι σε περίπτωση διάσωσης σκάφους, ο διασώστης παίρνει το 50% της αξίας του. Ο Σπύρος προφασίστηκε ότι δεν ήξερε αγγλικά για να κερδίσει χρόνο και ο καπετάνιος του ρυμουλκού του το μετέφρασε. Ο Σπύρος του είπε ότι δεν μπορούσε να υπογράψει τέτοια συμφωνία, αν δεν μιλούσε προηγουμένως με τον ιδιοκτήτη του σκάφους, πράγμα που θα έκανε μόλις έφταναν στην Κω. Ο καπετάνιος του ρυμουλκού άρχισε να γίνεται πολύ πιεστικός. Κάποια στιγμή ο Σπύρος σηκώθηκε όρθιος, πέταξε στο τραπέζι 50.000 δρχ., και είπε «Σε παρακαλώ πολύ, το μόνο που θέλω είναι να πας τους δύο ανθρώπους μου στην Κω.» Βγήκε στην πρύμνη του ρυμουλκού. Τράβηξε το σκοινί που ήταν δεμένο το ιστιοπλοϊκό και όταν αυτό ήρθε κοντά, πήδηξε μέσα και έλυσε το σκοινί. Στο ρυμουλκό, που άρχισε να απομακρύνεται, δεν κατάλαβαν τίποτα στην αρχή. Όταν είδαν ότι ο Σπύρος δεν γύριζε, βγήκε έξω ο καπετάνιος και είδε ένα τέταρτο του μιλίου μακριά το ιστιοπλοϊκό. Άρχισε να φωνάζει: «Που πας άνθρωπέ μου; Περίμενε να έρθω να σε ξαναπιάσω, σε παρακαλώ. Μη μου κάνεις τέτοια ζημιά. Έχω οικογένεια και μικρά παιδιά. Σε ικετεύω.» Βάσει της νομοθεσίας, η εγκατάλειψη σκάφους που βρίσκεται σε κίνδυνο (κι ένα ακυβέρνητο σκάφος θεωρείται ότι βρίσκεται σε κίνδυνο) τιμωρείται πολύ αυστηρά. Αυτό ήξερε ο καπετάνιος του ρυμουλκού και πανικοβλήθηκε μόλις είδε ότι ο Σπύρος είχε λύσει το σκοινί που έδενε τα δύο σκάφη. Όταν πλησίασαν πάλι το ιστιοπλοϊκό, ο Σπύρος του είπε «Ή κόβεις τις μαλακίες ή προτιμώ να με βγάλει ο καιρός στην Κρήτη». Έδεσαν πάλι το ιστιοπλοϊκό, ο Σπύρος πήδηξε στο ρυμουλκό και, μετά από τρεις ώρες, έφτασαν στην Κω χωρίς άλλα προβλήματα.

Την άλλη μέρα η ιστορία υπήρχε σ’ όλες τις εφημερίδες, όπου δινόταν έμφαση στη στάση του Τούρκου πλοίαρχου. Νωρίς το πρωί ο Σπύρος τηλεφώνησε στον πατέρα του:

«Αν διαβάσεις κάτι για μένα σήμερα στις εφημερίδες, σκέψου ότι σου μιλάω τώρα κι είμαι καλά.»
«Γιατί τι πάθατε, ναυαγήσατε;»
«Ναι.»
«Μπα, δεν ναυαγήσατε. Απλά βαπτιστήκατε!»

Την ιστορία αυτή μου τη διηγήθηκε ο Σπύρος πριν δέκα μέρες. Tι κάνει σήμερα ο Σπύρος; Είναι skipper στο δικό του πλέον σκάφος, μια υπέροχη ξύλινη σκούνα. Σ’ αυτήν εδώ.