Και τώρα τί; (b’)

- Καλησπέρα, τί ώρα ήρθες;
- Πριν δυο ώρες.
- Και τί είναι αυτές οι βαλίτσες;
- Τα πράγματά μου. Βούλα θα σε περίμενα για να στο πω. Παίρνω τα πράγματά μου γιατί δεν μπορώ άλλο, πνίγομαι και θα φύγω.
- Που θα πας, τί εννοείς; Δεν θέλεις να το συζητήσουμε; (Δεν σκέφτηκε ότι δεν μπορείς να συζητήσεις ποτέ μ' έναν Σόμπολο).
- Βούλα, θέλω να χωρίσουμε.


Η Βούλα ένοιωσε να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Κάθισε σε μια πολυθρόνα.

- Γιατί πνίγεσαι; Και γιατί δεν μου είπες ποτέ τίποτα; Σήμερα το ανακάλυψες; Γιατί δεν μου λες την αλήθεια;
- Βούλα δεν ξέρω πως να στο πω. (Εδώ «ξύπνησε» πάλι ο Μπαμπινιώτης μέσα του).
- Πες το με δικά σου λόγια.
- Δεν έχω να σου πω τίποτα.
- Ωραία συμπεριφορά. Αλλά δεν φταις εσύ, εγώ φταίω που δεν είχα καταλάβει ποιός είσαι, με τι άνθρωπο είχα μπλέξει.
- Με συγχωρείς.
- Δεν πρόκειται να σε συγχωρήσω ποτέ!
- Όπως θέλεις.
- Ελπίζω να πήρες όλα τα πράγματά σου γιατί δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ. Ακούς, ποτέ!
- Νομίζω πως τα πήρα όλα.
- Καλά, τώρα φύγε σε παρακαλώ.
- Αντίο.

Σήκωσε τις βαλίτσες με δυσκολία, προχώρησε μέχρι την πόρτα, την άνοιξε και βγήκε. Το μπαμ της πόρτας που έκλεισε, φάνηκε στη Βούλα σαν το θόρυβο που κάνει ένας βράχος όταν πέφτει στο έδαφος. Της φάνηκε ότι ο βράχος της σκέπασε όλη της τη ζωή. Όλο της το είναι. Έβαλε να πιει ένα ποτό. Μετά την πρώτη γουλιά, ξανασηκώθηκε και πήγε στο στερεοφωνικό. Έψαξε μερικά λεπτά να βρει ένα CD. Όταν κάθισε πάλι, από τα ηχεία ακουγόταν το "Living on a jet plane". Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της. Προσπάθησε να καταλάβει τι είχε συμβεί, αλλά της στάθηκε αδύνατο. «Μα να είμαι τόσο μαλάκας που να μη το δω να έρχεται;» σκέφτηκε. «Αλλά πως να το καταλάβω, αφού κι αυτός δεν μιλούσε ποτέ. Και πώς να μιλήσει αφού δεν άνοιξε ποτέ του ένα βιβλίο;» Και ξαφνικά «Κι εγώ τί έκανα μ’ αυτόν τον άνθρωπο τόσο καιρό; Τί με κράταγε κοντά του;» Ούτε εδώ μπόρεσε να απαντήσει. Και τότε σκέφτηκε ότι ήταν έγκυος. Χάρηκε που δεν του είπε τίποτα. Βέβαια δεν ήξερε αν το έκανε συνειδητά ή κάτω από το σοκ. «Και τώρα τί;» αναρωτήθηκε. Δεν πήρε απάντηση. Όταν ξάπλωσε, τα δάκρυα μούσκεψαν το μαξιλάρι της.

Είδε ότι βρισκόταν σε μια πανέμορφη παραλία με άσπρη άμμο. Έμοιαζε με την Ελαφόνησο. Καθόταν στην άκρη της ήρεμης θάλασσας μ’ ένα παιδάκι, το γιό της κι έφτιαχναν ένα κάστρο στην άμμο. Όταν τελείωσαν το κάστρο, η Βούλα έβαλε ένα κλαδάκι στην κορυφή του πιο ψηλού πύργου. Το αγοράκι άρχισε να γελάει. Σηκώθηκε, το πήρε στην αγκαλιά της, το φίλησε και μπήκαν στη θάλασσα.

Όταν ξύπνησε είχε πάρει την απόφασή της. Το παιδί αυτό το ήθελε. Θα αγνοούσε κάθε συμβουλή ή αντίθετη γνώμη της οικογένειάς της ή του κοινωνικού της περίγυρου για να μην το κρατήσει. Θα πάλευε γι’ αυτό μ’ όλες της τις δυνάμεις. Και η Βούλα πάλεψε. Πάλεψαν μαζί και νίκησαν. Η Βούλα και το πανέμορφο αγγελούδι της.