Τράκαρα!

 
Γυρίζοντας από το γραφείο αργά χθες το απόγευμα, σταμάτησα στου Πουλιού το Γάλα, δίπλα στο αυθαίρετο της ΕΡΤ, γιατί τις δύο τελευταίες μέρες οι γάτες έτρωγαν σκυλίσια τροφή, για την οποία δεν τρέφουν ιδιαίτερη εκτίμηση. Πήρα καρότσι και πήγα κατευθείαν στο τμήμα με τις τροφές ζώων, που πάντοτε για ανεξήγητους λόγους βρίσκεται στο βάθος όλων των super markets. Υπήρχαν 10 σακούλες και τις πήρα όλες. Άρχισα να σπρώχνω το καρότσι προς το τέλος του διαδρόμου γιατί ήθελα να πάρω και μερικά ανθρώπινα πράγματα. Φθάνω στο τέλος, αρχίζω να στρίβω και μπαμ! Τρακάρω με το ερχόμενο αντίθετα καρότσι. Αρχίζω να κάνω όπισθεν χωρίς να έχω δει ακόμη ποιος είχε το άλλο καρότσι. Εμφανίζεται μια κοπέλα.

- Ρε, τι γυρεύεις εσύ εδώ;
- Παρντόν;
- Δεν με θυμάσαι;
- Τι κάνεις βρε Άννα;

Ευτυχώς, θυμήθηκα το όνομά της. Ήταν φοιτήτρια σ’ ένα κολλέγιο που δίδασκα. Είχα να τη δω από τότε.

- Καλά είμαι. Νόμιζα ότι ήσουν στο εξωτερικό, γι’ αυτό είπα «τι γυρεύεις εδώ».
- Έχω επιστρέψει από το 2003.
- Και τι κάνεις;
- Δουλεύω εδώ πλέον. Κι εσύ τι κάνεις;
- Εγώ είμαι εδώ και 4 χρόνια στη διαφημιστική εταιρία L. Θυμάμαι καλά ότι έχεις δουλέψει και συ σ’ αυτήν την εταιρία;
- Σωστά θυμάσαι.

Εκείνη τι στιγμή έπεσαν τα μάτια της στο γεμάτο με γατοτροφές καρότσι.

- Για ποιόν είναι όλη αυτή η τροφή;
- Για μένα, εντολή γιατρού.
- Ποιος γιατρός στο είπε αυτό;
- Ο κτηνίατρος που με παρακολουθεί.

Ξεκαρδίζεται στα γέλια και λέει:

- Όποιος τελειώσει πρώτος στο ταμείο, περιμένει τον άλλο.
- O.k.

Στα τυριά είχε ουρά κι έτσι όταν έφτασα στο ταμείο, η Άννα ήταν ήδη εκεί. Τελείωσα και βγήκαμε έξω.

- Που έχεις παρκάρει;
- Εδώ, λέω και της δείχνω τη μοτοσικλέτα.
- Ρε τρελέ, θα χωρέσουν όλα αυτά τα πράγματα στη βαλίτσα;
- Ναι, το κάνω μονίμως. Με σωστό φόρτωμα χωράνε.
- Καλά, επειδή φαντάζομαι το σωστό φόρτωμα θέλει χρόνο, έχω να προτείνω το εξής: Ν’ αφήσουμε και τα δικά σου πράγματα στο αυτοκίνητό μου, θα βάλω τα δικά μου στο πίσω κάθισμα για να μην μπερδευτούν και να πάμε για καφέ στη πλατεία. Συμφωνείς ή σε περιμένει σπίτι η γυναίκα σου με τα παιδιά;
- Με περιμένουν όντως, αλλά πάμε για έναν καφέ.

Πήγαμε στην Αγ. Ιωάννου. Στη διαδρομή της εξήγησα ποιοί με περίμεναν σπίτι. Εκείνη ήταν μόνη της, δεν τη περίμενε κανείς μου είπε. Πίνοντας καφέ, μου είπε ότι ήταν ενεργό μέλος του Αρκτούρου. Τη ρώτησα αν γνωρίζει μια φίλη μου φιλόλογο, «αρκουδιάρα» κι αυτή, και την ήξερε. Όταν της είπα ότι είχα προλάβει να παντρευτώ και να χωρίσω, μου είπε:

- Δεν μου κάνει εντύπωση.
- Τι δεν σου κάνει εντύπωση, το ότι παντρεύτηκα ή το ότι χώρισα;
- Το ότι χώρισες. Ποιος θα καθόταν μαζί σου με τα μυαλά που ’χεις;
- Τι έχει το μυαλό μου;
- Δεν είσαι ούτε εύκολος, ούτε συνηθισμένος άνθρωπος.
- Για μια πρωτοτυπία δεν ζούμε;
- Σωστά. Άλλωστε γι’ αυτό έβρισκα το μάθημα που έκανες πολύ ενδιαφέρον. Ποτέ δεν κουράστηκα ή βαρέθηκα στο μάθημά σου. Άσε που μ’ αρέσει πολύ η φωνή σου και ο τρόπος που μιλάς. Αυτό θα στο αναλύσω κάποια άλλη στιγμή.
- Όπα!
- Θες να πιεις κάτι άλλο;
- Ναι, θέλω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.

Μας φέρνουν το κρασί και το ουίσκι που ζητήσαμε.

- Πριν πας στη L τι έκανες;
- Δούλεψα μόνη μου για ένα διάστημα σαν κειμενογράφος. Αλλά σταμάτησα το free lancing γιατί όλοι μου οι πελάτες ήταν μικροί και μου ’βγαζαν την Παναγία για να με πληρώσουν.
- Εσύ τι κάνεις τώρα, που βρίσκεσαι επαγγελματικά;

Της είπα που δουλεύω.

- Δεν πρέπει να πετάς από τη χαρά σου.
- Όχι, καθόλου. Πως το ξέρεις;
- Ακούγονται διάφορα για τον επιχειρηματία. Τα μισά απ’ αυτά να είναι αλήθεια, πρόκειται για περίπτωση.
- Έτσι είναι. Αυτά μόνο στο μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα γίνονται.
- Πες το ξανά αυτό.

Τα τελευταία λεπτά, όποτε μιλούσε έβαζε το χέρι της στο χέρι μου ή στο πόδι μου. Και όσο περνούσε η ώρα, τόσο αυτό το χέρι έμενε περισσότερο εκεί. Ήταν ήδη δώδεκα. Άρχισα να αισθάνομαι κάπως περίεργα, οπότε:

- Θα σε πείραζε να φύγουμε;
- Όχι, θέλω κι εγώ να φύγουμε. Προτείνω να συνεχίσουμε, αν θέλεις, σπίτι μου που είναι 5 λεπτά με τα πόδια από δω. Θ’ ανάψουμε και το τζάκι.
- Σ’ ευχαριστώ, αλλά πρέπει να γυρίσω σπίτι γιατί η οικογένεια είναι νηστική από το πρωί.
- O.k.

Πήγαμε μέχρι το super market και με βοήθησε να φορτώσω τα πράγματα στη μοτοσικλέτα.

- Που μένεις;
- Στη Ραφήνα, στο καραμανλοχωριό.
- Δεν σου είπα ότι είσαι τρελός; είπε γελώντας. Και δεν θα παγώσεις τώρα με τη μοτοσικλέτα;
- Έχω συνηθίσει. Γειά σου Άννα. Χάρηκα πολύ που σε είδα.
- Κι εγώ. Αν και θα χαιρόμουν πολύ περισσότερο αν η βραδιά δεν τελείωνε έτσι.
- Το ξέρω. Με συγχωρείς και να ’σαι πάντα καλά.
- Κι εσύ. Γειά σου.

Με φίλησε, ανέβηκα στη μοτοσικλέτα και ξεκίνησα. Στη διαδρομή αισθανόμουν πολύ καλύτερα. Γιατί δεν ξέχασα με ποιον είμαι, ας είναι χιλιάδες μίλια μακριά.