Αχ, αυτοί οι σκύλοι…

Την έβλεπα τακτικά έξω από το σπίτι της, όταν πηγαίναμε βόλτα από κει, να ασχολείται με τον κήπο. Ψηλή, γύρω στα τριάντα, με καστανά μαλλιά. Την Παρασκευή το απόγευμα, γυρίζοντας απ’ τη βόλτα, την είδα να βγαίνει από την παιδική χαρά. Μπροστά της έτρεχε ένα αγοράκι κι εκείνη του φώναζε «πρόσεχε, πρόσεχε!» Το αγοράκι έτρεχε προς τους σκύλους με τα χέρια ανοικτά κι ένα τεράστιο χαμόγελο. Η μαμά του δεν έδειξε καμία ανησυχία και μας πλησίασε με κανονικό βήμα. «Καλησπέρα, είδες Κίμωνα τι ωραία που είναι τα σκυλάκια; Πως τα λένε;» Ο Κίμωνας είχε αγκαλιάσει με το ένα χέρι το λαιμό της Πέρσας και με το άλλο προσπαθούσε να σπρώξει το Ρέμπελ που του ‘γλιφε το πρόσωπο. Τράβηξα το Ρέμπελ και τους καλησπέρισα. Μετά από λίγο ο Κίμωνας βαρέθηκε και έφυγαν. Πήγαμε σπίτι, τους τάισα κι αφού έφτιαξα καφέ, κάθισα έξω να διαβάσω.

Ακούω βήματα να πλησιάζουν, δεν μπορώ να δω πίσω από τα δένδρα κι εμφανίζεται η μαμά του Κίμωνα, μόνη της. Είχε αλλάξει ρούχα, τώρα φορούσε ένα άσπρο T-shirt και τζην. «Καλησπέρα, ήρθα να δω τους σκύλους μόνη μου. Α δεν το πιστεύω, έχεις και γάτες! Είμαι η Δανάη. Τις ανέχονται οι σκύλοι;» «Καλησπέρα, βλέπεις έχω τσίρκο – ανταγωνίζομαι το MEDRANO. Θα πιεις καφέ;» Εφτιαξα τον καφέ της και βγήκα πάλι έξω. Είχε πάρει στην αγκαλιά της ένα γατί.

Ο Κίμωνας ήταν γυιός της αδελφής της (δεν την είχα δει ποτέ).

- Μένεις μόνιμα εδώ;
- Ναι.
- Σε βλέπω μερικές φορές όταν πηγαίνεις βόλτα τους σκύλους.
- Βόλτα με τους σκύλους.
- Α μάλιστα, δεν σε βλέπω πάντως συχνά.
- Ναι, από σας περνάμε όταν έχουμε πολύ χρόνο. Ο δρόμος σας είναι στη διαδρομή της μεγάλης βόλτας. Εσύ μένεις μόνιμα εδώ;
- Όχι. Ήρθαμε με την αδελφή μου να δούμε τους γονείς μου και για να αναπνεύσει λίγο καθαρό αέρα ο Κίμωνας.
- Μου ‘κανε εντύπωση ότι δεν τρομοκρατήθηκες, όταν ο μικρός πλησίασε τους σκύλους.
- Βοήθησε το ότι σε έχω δει αρκετές φορές μαζί τους και ήξερα ότι είναι ήμεροι. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ήμουν λίγο ανήσυχη.
- Μπράβο σε σένα και την αδελφή σου. Φαντάζομαι ότι εκείνη πρώτη έμαθε τον Κίμωνα να μην φοβάται τα ζώα.
- Ναι, αγαπούν πολύ τα ζώα με τον άνδρα της, ιδίως τους σκύλους. Δε μου λες, τί είναι αυτό που ακούμε;
- Gustav Mahler, θέλεις να το αλλάξω;
- Όχι, μ’ αρέσει, ταιριάζει με το χώρο και την ατμόσφαιρα. Αν και δεν ακούω κλασσική μουσική. Προτιμώ τη σύγχρονη ελληνική και ξένη μουσική.
- Όπως οι «Raining pleasure» και οι «Going through»;
- Ναι, πως και τους ξέρεις;
- Έχω μερικές εκλάμψεις.
- Με τι ασχολείσαι;
- Με τη διαφήμιση. Κι εσύ;
- Είμαι ξεναγός.
- Σε ποια γλώσσα;
- Γερμανικά και αγγλικά.
- Και πόσους μήνες δουλεύεις το χρόνο;
- Αν είσαι κατάλληλα δικτυωμένος, είναι ζήτημα αν κάθεσαι τρεις μήνες το χρόνο.
- Εσύ είσαι δικτυωμένη;
- Τι νομίζεις;
- Νομίζω πως είσαι.
- Γιατί το λες;
- Ίσως γιατί είσαι πολύ όμορφη. Δεν ξέρω.
- Σ’ ευχαριστώ. Δεν κρυώνεις εσύ έτσι γυμνός απ’ τη μέση και πάνω;
- Παρακαλώ, όχι δεν κρυώνω. Θα ήθελες να πάμε μέσα;
- Ναι.

Πήραμε τους καφέδες, ό,τι είχε απομείνει απ’ αυτούς δηλαδή, και πήγαμε μέσα.

- Τί θα μου βάλεις να ακούσω.
- Κάτι που είμαι σίγουρος ότι δεν το έχεις ακούσει ποτέ πριν.

Έβαλα το Seasons των Magna Carta. Της άρεσε πολύ. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Αρχίζω να ανάβω τα κεριά. Σηκώθηκε και με βοήθησε. Όταν τ’ ανάψαμε όλα τη ρώτησα αν πίνει αλκοόλ.

- Ναι γιατί, εσύ δεν πίνεις;
- Πίνω κι εγώ.
- Τι πίνεις συνήθως;
- Κρασί.
- Κι εγώ!
- Λευκό ή κόκκινο;
- Κόκκινο.
- Red it is.

Μετά το πρώτο ποτήρι κι αφού στο cd player έπαιζε πλέον το soundtrack του Thelma and Louise, μου είπε ότι η φωνή μου την ηρεμούσε. Κι ότι πρώτη φορά της συνέβαινε αυτό.

- Ναι, μου ‘χουν πει ότι μερικές φορές λειτουργώ σαν Lexotanil.
- Δεν εννοώ αυτό.
- Το ξέρω, αστειεύομαι. Φαίνεται πάντως ότι την ίδια επίδραση έχει και ο γραπτός μου λόγος.
- Τι εννοείς;
- Kάποτε μου έκαναν ένα σχόλιο σε κάτι που είχα γράψει, που έλεγε «νανούρισμα είναι το κούνημά σου. Και σαν αφύπνιση το γραπτό σου.»
- Σε ποιο κούνημα αναφέρονταν;
- Καλά, δεν ντρέπεσαι; Το γραπτό μου ήταν κάτω από τον τίτλο Swell. Από κει και το κούνημα.
- Κατάλαβα.
- Τι κατάλαβες;
- Ότι θέλω κι άλλο κρασί.
- Αμέσως.

Πήγα στην κουζίνα να φέρω κι άλλο μπουκάλι. Το άνοιξα και πήγα στο σαλόνι. Η Δανάη δεν ήταν εκεί. «Εδώ είμαι» άκουσα από την κρεβατοκάμαρα. Αφήνω το μπουκάλι και πηγαίνω στην κρεβατοκάμαρα. Είχε ξαπλώσει. Έξω από την κουβέρτα φαίνονταν το κεφάλι και οι γυμνοί της ώμοι.

- Άργησες!
- Με συγχωρείς.

                                                                                                                                  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ