Ε, όχι και στη Δοκό...

Ξεκινήσαμε στις 9 το πρωί.  Γυρίζαμε από το Κυπαρίσσι.  Η θάλασσα είχε ένα πεντάρι που ταλαιπώρησε λίγο τους σκύλους.  Γι' αυτό σταματήσαμε στη Δοκό.  

Βγήκαμε από τη βάρκα σε μια μικρή παραλία.  Οι σκύλοι έμπαιναν στη θάλασσα, έβγαιναν και αφού τινάζονταν όπως πάντα δίπλα μου (γαμώτο) άρχιζαν να κυνηγιούνται.

Αυτό γινόταν καμιά ώρα όταν ο Rebel ξαφνικά πέφτει στη θάλασσα κι αρχίζει ν' απομακρύνεται με ταχύτητα και κατεύθυνση ένα κανό που φαινόταν να πλησιάζει από τ' ανοιχτά.

Εχοντας ακούσει για το "γνωστό" δρομολόγιο Ερμιόνη - Υδρα, φοβήθηκα τα χειρότερα και τον ακολούθησα.  Είχε μικρύνει αρκετά η απόσταση μεταξύ του σκύλου και του κανό, όταν ξαφνικά ο Rebel ησύχασε, έκανε μεταβολή κι άρχισε να κολυμπά προς το μέρος μου. Κάνω μεταβολή κι εγώ κι η Πέρσα "σκάει" στο πρόσωπό μου.  Φτού!

Οταν βγήκαμε στην παραλία, είδα το κανό να εξαφανίζεται πίσω από το μικρό κάβο που σχημάτιζε η άκρη της παραλίας.  Ξάπλωσα κι έκλεισα τα μάτια μου.  Πρέπει να με πήρε ο ύπνος.  Ξύπνησα από τα γαυγίσματα, όταν ήρθε στην παραλία μας ο άνθρωπος με το κανό.  Κρατούσε το ψαροντούφεκο και τη λεία του ψαρέματος.

- Καλημέρα, μήπως θα μπορούσατε να με τραβήξετε μέχρι την Ερμιόνη;

- Βεβαίως, αλλά εσείς θα πρέπει να έρθετε στη βάρκα μαζί μας.

- Δεν έχω αντίρρηση.

- Μη μου πείτε ότι αυτός είναι ο γνωστός Rebel από τη Λίνδο;

- Ναι αυτός είναι!

- Α, γι' αυτό με κυνήγησε λοιπόν.

- Τι να σας πω, δεν ξέρω...

Τί μπορούσα να πω;