Ωδή στην ανυπακοή και τους ανυπάκοους

Του Β. Μουλόπουλου, από εδώ.

Αντιλαμβάνομαι πόσο είναι κοινότοπο να υπερασπισθείς την «ανυπακοή» σε μια χώρα όπου οι νόμοι παραβιάζονται συστηματικά.  Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η ανυπακοή, αλλά η υπακοή: στους κλέφτες του δημόσιου πλούτου και στους καταχραστές της εξουσίας. Γι’ αυτό, η ανυπακοή σε μια εξουσία που έχει σαν κανόνα την παραβίαση των κανόνων του κοινωνικού συμβολαίου δεν είναι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση, σύμφωνα με τη «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη» του 1789.

Αλλά ας έλθουμε στο ψητό. Γιατί ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι το κράτος κινδυνεύει από πολιτική και κοινωνική ανυπακοή; Το σενάριο των οργανικών διανοουμένων του συστήματος περιγράφει ισχυρά οργανωμένα συμφέροντα που στοχεύουν στην υπεράσπιση κεκτημένων και στην αποσάθρωση των πολιτικών και κομματικών θεσμών. Με βάση αυτό το σενάριο, η δράση της κοινωνίας των πολιτών θυσιάζεται στον βωμό ιδιοτελών κομματικών συμφερόντων.

Ας μεταφράσουμε τι λέει αυτή η very nice (όπως θα έλεγε και ο αντιεξουσιαστής πρωθυπουργός μας) πρόταση: Οτι ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, όπως εργάτες, αγρότες, μαθητές, νοικοκυρές, εμπορικοί αντιπρόσωποι, γονείς, δάσκαλοι κ. λπ. στοχεύουν στην αποσάθρωση πολιτικών κομμάτων και θεσμών! Ποιων; Του κόμματος των εργολάβων και του θεσμού της μίζας. Οτι η κοινωνία των πολιτών υπονομεύεται από τα ισχυρά ιδιοτελή συμφέροντα κομματικών σχηματισμών.

Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ (γιατί αυτός κρύβεται πίσω από τις λέξεις) βρίσκεται πίσω από τα πάντα είναι κάτι το παλιό. Οτι, όμως, είναι ισχυρός κομματικός μηχανισμός είναι κάτι καινούριο. Θα πρέπει τα παπαγαλάκια των εργολάβων να αποφασίσουν: Ή είναι ισχυρός ή βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Και τα δύο δε μπορεί να συμβαίνουν. Οσο για το ιδιοτελές, πολύ μου αρέσει. Ιδίως όταν χρησιμοποιείται σε αντιπαράθεση με τη γνωστή ανιδιοτέλεια των υπουργών του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.

Η ανομία, λοιπόν, βασιλεύει στην Ελλάδα του σήμερα; Ναι, αλλά ποιος την υποδαυλίζει; Ποιοι είναι οι τζαμπατζήδες που λεηλατούν το κράτος; Αυτοί που δεν πληρώνουν τα παράνομα διόδια ανύπαρκτων εθνικών δρόμων, τα υπέρογκα εισιτήρια των συγκοινωνιών, το χαράτσι των απογευματινών ιατρείων, τους εξοντωτικούς λογαριασμούς της ΔΕΗ ή το κεφάλαιο που φοροκλέβει και εισφοροκλέβει νόμιμα και παράνομα, αλλά πάντα με την ανοχή του κράτους;

Στο ερώτημα υπάρχει η αληθοφανής απάντηση των «ρεαλιστών». Αυτοί που λένε ότι «αυτή είναι η Ελλάδα», έχεις δίκιο, αλλά το «δεν πληρώνω δεν πληρώνω» είναι αντικειμενικά υπέρ των πλουσίων. Σου λένε «’ντάξει ρε παιδί μου, αλλά αφού το κράτος δεν μαζεύει φόρους, ποιος θα πληρώσει τους δρόμους, τις μεταφορές, τα νοσοκομεία, την Παιδεία;». Ελα ντε, ποιος; Οι εργολάβοι; Φτου κακά. Οι πλούσιοι; Δεν το θέλει ούτε ο θεός. Οι τράπεζες; Εδώ γελάνε. Οι φοροφυγάδες; Αντε να τους πιάσεις.

Γι’ αυτό σου λένε, σκάσε και πλήρωνε, αλλιώς δεν θα έχεις δημόσιους δρόμους, μεταφορές, παιδεία, υγεία. Είναι η περίφημη ιδεολογία που θέλει στο κεφάλαιο να πηγαίνουν τα κέρδη και στο κράτος οι ζημίες. Η φοροκλοπή, το ρουσφέτι οι μίζες, η εξαγορά δημόσιων λειτουργών, δημόσιων έργων και προμηθειών είναι τέκνα της ανομίας της πολιτικής και των πολιτικών που κυβέρνησαν την Ελλάδα. Και δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη σ’ αυτά. Ούτε μαζί τα φάγαμε ούτε μαζί δημιουργήσαμε τα χρέη. Η έννοια της συλλογικής ευθύνης δεν ίσχυσε ούτε στη δίκη της Νυρεμβέργης. Δεν δικάστηκε ο γερμανικός λαός ως υπεύθυνος για τις ναζιστικές θηριωδίες, αλλά οι ναζιστές ηγέτες.

Ας μην κατασκευάζουν, λοιπόν, θεωρίες συνωμοσίας και αν ψάχνουν για υποκινητές ας κοιτάξουν τον καθρέπτη. Η ανυπακοή είναι νόμιμη σύμφωνα και με τις αρχές του φιλελευθερισμού. Βασικές συνταγματικές διατάξεις έχουν παραβιασθεί με την ψήφιση του Μνημονίου. Οπως και βασικά κοινωνικά δικαιώματα έχουν καταργηθεί. Η ανυπακοή και η αντίσταση σε αυτά δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση.

ΥΓ.: Οταν μια κυβέρνηση νομοθετεί με σκοπό να τιμωρήσει όσους διαφωνούν μαζί της και κινητοποιούνται, χάνει κάθε επαφή με την κοινωνία και, φυσικά, με τη λαϊκή αποδοχή.