Είχα χάσει την άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου. Δήλωσα την απώλεια στην Αστυνομία και μου είπαν ότι χρειάζονταν 10 μέρες για την έκδοση της βεβαίωσης απώλειας. Πήγα σήμερα. Ηξερα ότι το γραφείο απ' όπου θα έπαιρνα τη βεβαίωση ήταν στον πρώτο όροφο (από τα πολυδύναμα μας έμειναν τα πολυόροφα).
Το γραφείο ήταν στο βάθος ενός διαδρόμου, μετά από μια στροφή. Στρίβω και βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου μια κυρία με μπλούζα, παντελόνι, μαλλιά - όλα μαύρα, κρατώντας στο χέρι μια χάρτινη στενή και μακριά σακούλα. Στο βάθος του διαδρόμου υπήρχε μια πόρτα. Χτυπώ κι ανοίγω. Ακούω ένα βαρύ λαϊκό τραγούδι που απολάμβαναν τα δύο άδεια γραφεία. Κλείνω την πόρτα και μπαίνω σ' ένα διπλανό γραφείο που η πόρτα του ήταν ανοιχτή. Και σ' αυτό δεν υπήρχε άνθρωπος. Ήταν το αρχείο. Ράφια με τους γνωστούς μπλε φακέλους με το σχοινί. Στη γωνία, ένα ψυγείο και πάνω του δυο κράνη μοτοσυκλέτας. Ξαναβγαίνω στο διάδρομο. Εχουν έρθει δύο τύποι - μάλλον της ασφάλειας, απ' αυτούς που νομίζουν ότι δεν τους αναγνωρίζει κανείς. Ο ένας φορά μαύρες μυτερές μπότες. Δεν μπόρεσα να δω αν είχαν και σπιρούνια, γιατί ακουμπούσε με την πλάτη στον τοίχο. Σε λίγο έρχεται η μαυροντυμένη κυρία. Ανοίγει την πόρτα στο βάθος του διαδρόμου και την ακολουθώ. Η χάρτινη σακούλα περιέχει ένα δαγκωμένο σάντουιτς με πράσινο, άσπρο και κόκκινο περιεχόμενο. Καθώς κάθεται, κόβει άλλη μια μπουκιά. Σκουπίζει το στόμα της με την ανάποδη της παλάμης. Της δίνω το χαρτί που μου είχαν δώσει.
Το βαρύ λαϊκό τραγούδι συνεχίζει ν' ακούγεται. Από ένα τραντζίστορ, μπροστά στην τηλεόραση που πάνω της αναπαυόταν ένας βραστήρας νερού. Της πήρε κάποια δευτερόλεπτα ν' αποφασίσει με ποιό χέρι θα κρατήσει το σάντουιτς και ποιό θα χρησιμοποιήσει στο πληκτρολόγιο. Της λέω το επώνυμο, τονίζοντας τα τρία πρώτα γράμματα. Χτυπάει τρία πλήκτρα με το δείκτη, μετά το πρώτο γλείφει το δάχτυλο - θα ΄χε ζουμιά. Κοιτάει την οθόνη και μου λέει ότι δεν υπάρχει. Επαναλαμβάνω το επώνυμο με τον ίδιο τρόπο. Ούτε αυτή τη φορά το βρήκε και λέει το επώνυμο με αναγραμματισμένα τα τρία πρώτα γράμματα. Τη διορθώνω και μου ζητά την ταυτότητα. Αυτή τη φορά βρήκε το όνομα στην οθόνη και αμέσως μετά τη βεβαίωση. Υπέγραψα και την πήρα.
Κατεβαίνοντας τη σκάλα κατάλαβα τι ήταν το άσπρο στο σάντουιτς. Η βεβαίωση μύριζε μαγιονέζα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να με ακουλουθήσει, όταν βγήκα, ο σκύλος που έκανε παρέα στο φρουρό.
Δημόσιοι Υπάλληλοι...
ReplyDeleteNαι, αλλά οι ένστολοι αφορούν μια τελείως ιδιαίτερη κατηγορία, άξια πολλών αναφορών.
ReplyDeleteκαι λοιπόν; τι έγινε; τη βρήκανε; ή σου δώσανε άλλη στη θέση αυτής που έχασες; (με το ίδιο όνομα ή με άλλο;)
ReplyDeleteπώς μας αφήνεις έτσι καημένε...
το πράσινο και το κόκκινο τι ήταν;
ReplyDeleteδιότι παίζει μεγάλο ρόλο για την επικύρωση της βεβαίωσης.
Το κόκκινο - άσπρο ήταν ενας γάβρος, απο αυτούς που έκαψαν το Θέατρο Τέχνης. Τους τρώνε για κολατσιό οι αστυνομικοί, εμένα μου λες ! Πιάσανε κανέναν ;
ReplyDeleteΛοιπόν, με τους σκύλους καλά τα πάς.
Με τους ένστολους όχι και τόσο, κι εγω περίπου το ίδιο αν και βελτιώθηκαν οι σχέσεις μου με τους προστάτες του πολίτη. Ο προστάτης μου δεν με ενοχλεί τελευταία.
Θα το κάνω κι ανάρτηση.
Καλή εβδομάδα αγαπητέ Σουελίδιους.
Ελένη, δεν βρέθηκε κι έτσι θα εκδοθεί καινούργια. Τώρα, σε ποιό όνομα ή αυτοκίνητο θα αναφέρεται η άδεια, δεν ξέρω. Μην ανησυχείς, θα σε κρατήσω ενήμερη.
ReplyDeleteTίκτε, μάλλον ντομάτα και κάποιο λαχανικό ήταν, αλλά δεν ορκίζομαι. Η μαγιονέζα πάντως ήταν αρκετή για την επικύρωση της βεβαίωσης.
ReplyDeleteΚαλή βδομάδα Τζονάκε. Είναι γνωστό από την αρχαιότητα ότι η μαλακία δεν έχει χρώμα.
ReplyDelete