Όταν το γελοίο γίνεται τραγικό

Άρχισε με τους πανηγυρισμούς για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων (ψωμί, τυρί δεν είχαμε αλλά τη γυρεύαμε). Όσοι αντιτάχτηκαν στην ανάληψη τότε, το λιγότερο που άκουσαν ήταν ο χαρακτηρισμός ως ανθέλληνες. Όσοι πανηγύριζαν, κατάπιαν τη γλώσσα τους όταν συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο για Ολυμπιακούς της ντόπας και της ρεμούλας. Εκπρόσωποι της πρώτης τα δύο "ινδάλματα" του λαού, η Θάνου κι ο Κεντέρης. Εκπρόσωποι της δεύτερης, οι Γερμανοί και καμιά δεκαριά ελληνικές τεχνικές εταιρίες, που ανέλαβαν όλα τα έργα. Αυτοί και τα γνωστά και μη εξαιρετέα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήταν οι μόνοι που θησαύρισαν με τους Ολυμπιακούς. Η μαύρη εργασία στα καλύτερά της και οι μετανάστες μετρούσαν δεκάδες νεκρούς. Το ίδιο μετρούσαν και οι αδέσποτοι σκύλοι του κέντρου της Αθήνας. Ευτυχώς ο Κανέλλος κι ο Λουκάνικος γεννήθηκαν αργά.

Αφού "μεγαλούργησε" η Ελλάδα με τους Ολυμπιακούς και τις πρώτες θέσεις στο EURO και τη Eurovision (η "τέχνη" βρισκόταν πάντοτε ψηλά στο DNA του νεοέλληνα), καταλάβαμε ότι οι επενδύσεις μάς είχαν γίνει δεύτερη φύση. Έτσι ανακαλύφθηκαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων ως μέσο επένδυσης. Το κέρδος ήταν να θησαυρίσουν οι πάσης φύσεως "κουμπάροι" της ΝΔ και κάποιων χρηματιστηριακών εταιριών. Τα ασφαλιστικά ταμεία, μετά από τις "επενδύσεις" αυτές, "βαράνε κανόνια" το ένα μετά το άλλο...

Ενοχληθήκαμε απ' όλα αυτά και κάναμε πρωθυπουργό το "γυιό του Ανδρέα". Ακριβώς γι' αυτό το λόγο. Στην αρχή γελούσαμε με τα "πρωτότυπα" ελληνικά του, περί "Έλληνα λαού" και "ελληνικού εργαζόμενου". Όταν καταλάβαμε ότι με τσιτάτα του τύπου "αναπτύσσεται η ανάπτυξη", δεν γίνεται τίποτα, ήταν πλέον αργά. Ο "γυιός του Ανδρέα" μας είχε ήδη βάλει στα δόντια του ΔΝΤ και των ευρωπαϊκών "σαρκοβόρων". Αρχίσαμε ν' αντιδρούμε, αλλά ο αντιεξουσιαστής είχε στη διάθεσή του, πρόθυμους πάντοτε, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, τα ΜΑΤ. Αυτά δεν είχαν πρόβλημα να "ψεκάσουν" με χημικά τον Γλέζο, στον απλό λαό θα κολλούσαν; Γιατί εκτός από τα κίνητρα ενός ανθρώπου που επιλέγει επάγγελμα, που παραπέμπει σε στολή και όπλο, υπάρχει και το θέμα της αντίληψης (κλικ) αυτών των ανθρώπων. Δεν μπορείς να περιμένεις πολλά...

Όταν αντιλήφθηκαν οι ξένοι ότι ο αντιεξουσιαστής ήταν ο Ψωμιάδης με πράσινα, τον πέταξαν κι έβαλαν στη θέση του ένα γνήσιο εκπρόσωπο του συστήματος, τον τραπεζίτη Παπαδήμιο. Πιστεύοντας ότι αυτός, ως πιο δουλικός, θα τα κατάφερνε καλύτερα. Αυτό που δεν μπορούσαν να προβλέψουν οι δανειστές κι ο Παπαδήμιος, ήταν ότι θα άνοιγε η όρεξη των πρώτων και ότι ένας διορισμένος "πρωθυπουργός" δεν θα είχε τη δυνατότητα να ικανοποιήσει αυτές τις ορέξεις, παρ' όλη την αμέριστη βοήθεια, σε βαθμό παρεξήγησης για δημοκρατία, των ΜΑΤ.

Συμπερασματικά, εδώ και κάποια χρόνια πληρώνουμε και θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε στο μέλλον, τις γελοίες επιλογές των Ελλήνων, που εννοούσαν να ψηφίζουν εναλλάξ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Γελοίες επιλογές με τραγικά αποτελέσματα...

ΥΓ. Η αναδρομή θα μπορούσε να άρχιζε από το 1974, με την "αποκατάσταση" της δημοκρατίας από τον Τριανταφυλλίδη. Ή, πιο σωστά, το 404 π.Χ. κατά τον Καστοριάδη. Το αποτέλεσμα πάντως θα ήταν το ίδιο...