Ο συνδυασμός που σκοτώνει...

Η δύναμη της ηλιθιότητας είναι γνωστή. Δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις ό,τι και αν κάνεις. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι ηλίθιοι χαρακτηρίζονται αήττητοι. Από την άλλη πλευρά, έχουμε και την αλητεία. Που ειδικά στην Ελλάδα, εκδηλώνεται με πάρα πολλές μορφές και σε όλους τους τομείς της δημόσιας αλλά και της ιδιωτικής ζωής. Αυτή η "δυνατότητα" της αλητείας, να παίρνει όποια μορφή της "καπνίσει", είναι που μας εκπλήσσει μονίμως. Γιατί αρχικά την "αναγνωρίσαμε" στον αθλητισμό, μετά μας προέκυψε στα Σώματα Ασφαλείας, στην εκκλησία και την πολιτική. Σήμερα έχει καλύψει τα πάντα.

Όταν όμως η ηλιθιότητα συναντά την αλητεία, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μίγμα. Που αν βρεθείς μέσα στην ακτίνα της έκρηξης, δεν σε σώζει τίποτα. Η ηλιθιότητα, συνδυαζόμενη με την αλητεία, διαβρώνει τα πάντα και δεν αφήνει τίποτα ανεπηρέαστο. Έτσι, βάζει ο ηλίθιος όποιο καπέλο θέλει και θεωρεί τον εαυτό του ειδικό επί του θέματος. Και αν του πεις ότι κάπου κάνει λάθος, θα σου απαντήσει "είσαι ανημέρωτος!" Και αμέσως μετά "ανέλαβε να δεις τον διευθύνων σύμβουλο".

Και ο άλλος τα βλέπει αυτά, τα παρακολουθεί χρόνια. Έχει δεκάδες, για να μην πω εκατοντάδες δείγματα, μια σωστή απόφαση όμως δεν παίρνει. Πιστεύει ότι μπορεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, από τη μία δηλαδή την ηλιθιότητα με την αλητεία και από την άλλη την υπομονή και την ανοχή αυτών που δεν αντέχουν τέτοιες καταστάσεις.

Για να το κάνει αυτό πατά σε δυο βάρκες. Μη παραδεχόμενος ότι δεν είναι καλός στο σπαγγάτο. Ξεχνώντας ότι αν διασαλευθεί η αναλογία μεταξύ των μέσων που έχουμε και των στόχων που βάζουμε, κάθε σκέψη, ακόμα και μεγαλοφυής, αποδεικνύεται μάταιη...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ