Ήμουν το πέμπτο αυτοκίνητο στο φανάρι. Ψιλόβρεχε. Τον είδα, ξεκίνησε από το παράθυρο του οδηγού του πρώτου αυτοκινήτου. Κάτι έλεγε κουνώντας τα χέρια του όπου κρατούσε κάτι. Δεν βρήκε ανταπόκριση και συνέχισε στο δεύτερο αυτοκίνητο με το ίδιο αποτέλεσμα. Τρίτο, τέταρτο, έχει πλησιάσει και διακρίνω έναν ηλικιωμένο, μάλλον Ινδό, με γκρίζα γένια. Στα χέρια του βλέπω κάτι άσπρο.
Δεν του απαντούν ούτε από το τέταρτο αυτοκίνητο και πλησιάζει το δικό μου. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω ότι έχει πάνω σε ένα ανοιχτό μαντήλι χαρτομάντηλα. Τον ρωτώ "πόσο κάνουν" βγάζοντας από την εσωτερική τσέπη του σακακιού το πορτοφόλι μου. "Όσο θέλεις" μου λέει χαμογελώντας. Παίρνω ένα πακέτο και του δίνω ένα ευρώ.
Το φανάρι εντωμεταξύ έχει ανοίξει και τα αυτοκίνητα που ήταν μπροστά μου έχουν ήδη απομακρυθεί. "Ευχαριστώ" του λέω, βάζω πρώτη και ξεκινώ. Εκείνη τη στιγμή, απλώνει το χέρι του μέσα στο αυτοκίνητο και πετά άλλο ένα πακέτο χαρτομάντηλα στο ταμπλό...
Όχι, δεν θα πω τίποτα για τα μούτρα του Κασιδιάρη.
No comments:
Post a Comment