Τα παιδιά

 
Ήταν 7.30 το πρωί. Με είδαν με τη τσάντα, το κράνος και τα κλειδιά στο χέρι και κατάλαβαν ότι έφευγα.

Πέρσα: Που πηγαίνεις;
Εγώ: Στο γραφείο. Πού πηγαίνω κάθε πρωί;
Rebel: Πότε θα γυρίσεις;
Εγώ: Δεν θα αργήσω πολύ.

Πέρσα: Καλά, μας έπεισες…
Εγώ: Γιατί το λες αυτό; Σας έχω πει ποτέ ψέματα;
Πέρσα: Και βέβαια! Συνέχεια ψέματα λες. Θα γυρίσω αμέσως λες και έρχεσαι μετά από 10 ώρες, όταν πια έχει νυχτώσει.
Rebel: Κι εμείς μένουμε όλη τη μέρα μόνοι μας, χωρίς παρέα.
Εγώ: Υπερβολές. Μα αφού πηγαίνετε βόλτες μόνοι σας, έρχονται οι φίλοι σας και παίζετε μαζί, έχετε και τα γατάκια.
Rebel: Δεν έρχονται, ή έρχονται για λίγο και μετά φεύγουν. Και τα γατάκια δεν θέλουν να παίξουν μαζί μας.
Εγώ: Μα είναι και η Κίρα, η Μπέττυ, ο Ομάρ, ο April, η Σούζυ, ο Πατούχας – κανείς δεν παίζει μαζί σας;
Rebel: Κανείς.
Εγώ: Ναι, αλλά τη Κυριακή τσακώθηκες άσχημα με τον Άρη. Δεν μπορούσα να σας χωρίσω. Ακόμα έχω το σημάδι στο χέρι μου.
Rebel: Ο Άρης άρχισε πρώτος – ήρθε και μ’ έπιασε από πίσω.
Πέρσα: Εμείς θέλουμε εσένα για να παίζεις μαζί μας, να πηγαίνουμε μεγάλες βόλτες, να κατεβαίνουμε στη θάλασσα…
Εγώ: Μα δεν τα κάνουμε όλα αυτά όταν είμαι εδώ;
Rebel: Ναι, μα δεν είσαι εδώ ποτέ!
Εγώ: Καλά, καλά. Αφήστε με τώρα να περάσω.
Πέρσα: Όχι, δεν θα πας πουθενά, δεν θα φύγεις!
Εγώ: Μα δεν γίνεται αγαπημένα μου παιδιά. Ξέρετε ότι πρέπει να δουλέψω.
Και οι δύο μαζί: Όχι!
Εγώ: Λοιπόν τέρμα, κάντε στην άκρη. Έχω ήδη αργήσει και πρέπει να φύγω. Γειά σας!
Πέρσα: Κι εμείς δεν θα σου ξαναμιλήσουμε!

Φοράω το κράνος, βάζω μπροστά και ξεκινάω. Τους βλέπω στον καθρέφτη να με κοιτάνε λυπημένα. Το βράδυ, μόλις ακούσουν το θόρυβο της μοτοσικλέτας, τρέχουν να με προϋπαντήσουν 50 μέτρα από το σπίτι με όρθιες ζωηρά παλλόμενες ουρές, μέσα στη καλή χαρά. Καλησπέρα!