Μαγεία!

Το βράδυ κοιμηθήκαμε στο σκάφος. Ήταν πολύ ωραία. Ξυπνήσαμε στις 4.30 και μετά τον πρώτο γρήγορο καφέ αρχίσαμε την προετοιμασία του απόπλου. Λύσαμε τα πρυμνιά σχοινιά και ο εργάτης μας τράβηξε αργά μπροστά μαζεύοντας την άγκυρα. Ξεκινήσαμε χαράματα, σκοτάδι ακόμη με πολύ υγρασία κι ένα πολύ ελαφρύ βοριαδάκι. Ο Σπύρος, ο Λιβέρης κι εγώ. Οι δυο τους πλήρωμα κι εγώ επιβάτης. Πάνω στη ξύλινη σκούνα JOHNNY. Ναυπηγημένη το 1992 στο ναυπηγείο του Ψαρρού στο Πέραμα. Με το που βγήκαμε από το λιμάνι της Ερμούπολης, ένα απαλό κόκκινο αχνοφάνηκε πάνω από τη θάλασσα, σ’ εκείνη τη στενή λουρίδα νερού που χωρίζει την Άνδρο από την Τήνο. Πορεία βορειοανατολική, για το Καλαμάκι. Ο ήχος της μηχανής διακόπτει διακριτικά τονίζοντας την ησυχία της θάλασσας και όλης της φύσης. Η Μύκονος δεν φαίνεται καθόλου, μοιάζει να μην μπορεί να συνέλθει ακόμη από το μυκονιάτικο Σαββατόβραδο.

Σε λιγότερο από ένα δεκάλεπτο ο δίσκος του ήλιου σκάει στο στενό κενό μεταξύ των δύο νησιών στα ανατολικά. Με τον ερχομό του ήλιου και λίγο μετά αρχίζει να ρυτιδιάζει η επιφάνεια της θάλασσας. Σε λίγο αισθανόμαστε το βοριαδάκι να ενισχύεται. Ανοίγουμε όλα τα πανιά και σβήνουμε τη μηχανή. Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι το όμορφο σκαρί που σκίζει το νερό. Ξαφνικά ακούω δεξιά ένα διαφορετικό παφλασμό. Τρία δελφίνια κολυμπούν πλάι μας. Τα παρακολουθούμε για ένα πεντάλεπτο. Απίστευτη σκηνή.

Περνάμε από την ανατολική πλευρά της Γυάρου. Στη πλαγιά του χαμηλού λόφου, τα κεραμιδί κτίρια όπου κρατούσαν τους πολιτικούς κρατούμενους αντανακλούν τις ακτίνες του ήλιου και φαντάζουν εξωπραγματικά. Ένα ψαροκάικο είναι δεμένο στο μικρό μόλο. Δεν υπάρχει ίχνος ζωής στη κουβέρτα του. Οι ψαράδες κοιμούνται μετά το ατέλειωτο νυχτοκάματο με τα δίχτυα.

Νωρίς το απόγευμα μπαίνουμε στο Καλαμάκι. Ήταν μια μαγεία.

Περισσότερα για τη σκούνα JOHNNY στο www.grschooner.net