Ελλάδα

Η Ελλάδα δίνει σήμερα την εικόνα της χώρας όπου όλα επιτρέπονται, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και ουδείς τιμωρείται, είπε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλος. Σωστό, με μία παρατήρηση. Δεν είναι απλά εικόνα. Είναι η ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε όλοι καθημερινά. Είναι η σημερινή Ελλάδα. Όπου γίνονται φοβερά πράγματα και, στο τέλος, όλα περνάνε στο ντούκου. Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Τις υποκλοπές, τις απαγωγές των Πακιστανών, τη ληστεία των αποθεματικών των Δημόσιων Ασφαλιστικών Ταμείων με τα ομόλογα; Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αποδείχτηκε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ότι υπήρξε καραμπινάτη παρανομία. Και ουδείς κατηγορήθηκε για το παραμικρό. Μήπως να δούμε την κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία, στο ΙΚΑ, στις πολεοδομίες, στις εφορίες, στην αστυνομία, υπηρεσίες για τις οποίες συνεχώς ακούμε ιστορίες για κομπίνες, χρηματισμό υπαλλήλων, παράνομες προμήθειες; Και τι γίνεται; Τίποτε απολύτως. Στις ένοπλες δυνάμεις; Το ίδιο.


Μήπως η πολιτεία προστατεύει τον πολίτη, ως οφείλει; Αδιαφορώντας για το περιβάλλον, αδιαφορώντας για την χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας, αδιαφορώντας για την κατάσταση των δρόμων, αδιαφορώντας για τα πάντα; Όχι.

Σήμερα κλείνουν 40 χρόνια από την εγκαθίδρυση της δικτατορίας. Το 1974 «αποκαταστάθηκε» η δημοκρατία στην Ελλάδα, αλλά δεν έγινε ποτέ κάθαρση. Γι’ αυτό μετά την παραίτηση του Α. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία και την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, ως υποψήφιοι κατέβηκαν ο Σημίτης, ο Τσοχατζόπουλος, ο Αρσένης, ο Χαραλαμπόπουλος και ο Κακλαμάνης. Όταν για τον τελευταίο, ο Ε. Γιαννόπουλος δήλωσε ότι αν δεν αποσύρει την υποψήφιότητά του θα αποκαλύψει το ρόλο που έπαιξε στη χούντα, ο Κακλαμάνης αποσύρθηκε. Παρ’ όλα αυτά ποτέ δεν μάθαμε από τον Γιαννόπουλο (ή από άλλον) τι εννοούσε. Δεν μάθαμε στη λογική του «δεν θα αποκαλύψω τα δικά σου και συ δεν θα αποκαλύψεις τα δικά μου».

Αυτή είναι η Ελλάδα κύριε Στεφανόπουλε. Μια χώρα που ζέχνει.