S K 1

«Μα καλά, μαλάκας είσαι;» με ρώτησε όταν του είπα ότι δεν θα έκανα εγώ την παρουσίαση, αν θα την άλλαζε.

Μόλις τελείωσα το γυμνάσιο και περιμένοντας τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων, έπιασα δουλειά στην ΑΝΑΤΟΛΙΑ της Πατησίων. Με βόλευε γιατί ήταν σχετικά κοντά στο σπίτι μας. Το ωράριο ήταν διακεκομμένο και έτσι μπορούσα το μεσημέρι να πηγαίνω σπίτι για ένα πιάτο ζεστό φαΐ. Στην ΑΝΑΤΟΛΙΑ έμαθα ότι υπάρχουν αρσενικά και θηλυκά χαλιά και πώς να τα ξεχωρίζω. Θυμάμαι πως εντυπωσιάζονταν οι φίλες μου, όταν τους μιλούσα για αρσενικά και θηλυκά χαλιά. Έμαθα επίσης ότι ο πωλητής στα μάτια του πελάτη είναι άλογο. Μια μέρα είδε ο διευθυντής του καταστήματος έναν υπάλληλο να κάθεται (δεν υπήρχε δουλειά) και του είπε: «Σκυφτούλα (έτσι τον έλεγαν) πως κάθεσαι; Τι θα πει ο πελάτης που θα μπει και θα σε δει να κάθεσαι;». Ο Σκυφτούλας χωρίς να σηκωθεί, είπε «Mα δεν υπάρχει πελάτης». «Δεν έχει σημασία, πρέπει να είσαι όρθιος πάντοτε» είπε ο διευθυντής και ο Σκυφτούλας σηκώθηκε. Από μικρός ήξερα ότι αν δεις άλογο να κάθεται, το άλογο είναι άρρωστο. Προφανώς είχε την ίδια άποψη και για τους ανθρώπους ο διευθυντής του καταστήματος.


Στην ΑΝΑΤΟΛΙΑ δούλεψα 4 μήνες, Σεπτέμβριο με Δεκέμβριο. Αν και ο μισθός μου ήταν τότε 1700 δρχ. έβγαλα αρκετά χρήματα από την προμήθεια που είχαμε και ήταν 2 δρχ. ανά τετραγωνικό μέτρο. Και επειδή το χαλί στην Ελλάδα θεωρείται διαρκές καταναλωτικό αγαθό (όπως το αυτοκίνητο, το ψυγείο κ.λπ.) η αγορά του τοποθετείται πριν τα Χριστούγεννα. Αγοράζεται δε με το δώρο Χριστουγέννων. Αν δεν υπήρχε το δώρο Χριστουγέννων θα ζούσαμε σε ανεπίπλωτες και χωρίς χαλιά καλύβες. Θα τρώγαμε με τα χέρια ό,τι θα είχαμε σκοτώσει και ο κόσμος που θα γνωρίζαμε θα ήταν ό,τι θα είχαμε δει μέχρι το σημείο που αντέξαμε να περπατήσουμε.

Έβγαλα τα περισσότερα χρήματα πουλώντας μερικά «επικηρυγμένα» χαλιά. Αυτά τα λέγαμε έτσι γιατί είχαν αταίριαστα χρώματα ή σχέδια, κι έτσι δεν πωλούνταν. Γι’ αυτό και έπαιρνες επιπλέον προμήθεια 200 δρχ. για κάθε επικηρυγμένο χαλί. Όλα όσα πούλησα, τα πούλησα σε άντρες πούχαν την ατυχία να έρθουν μόνοι τους στο μαγαζί.

Με ζήλευαν γι’ αυτή την «επίδοση» όλοι οι συνάδελφοί μου. Θυμάμαι ένα Κερκυραίο καθηγητή Γυμνασίου που ο καημένος μου είπε ότι επειδή (σύμφωνα με τη γυναίκα του) δεν είχε καθόλου γούστο, έπρεπε να του προτείνω εγώ ποιο χαλί να πάρει. Και μου τόνισε (για να είμαι προσεκτικός) ότι αν το χαλί δεν ήταν ωραίο, η γυναίκα του θα τον σκότωνε! Εγώ αφού τα σκέφτηκα όλα αυτά, έπεισα τον καημένο τον καθηγητή να αγοράσει ένα χαλί άσπρο με κίτρινα, λαχανί και μπλε σχέδια.   Ενα ποίημα!  Φοβερή επιτυχία! Ο Σκυφτούλας με κοίταγε με μισό μάτι.

Στην ΑΝΑΤΟΛΙΑ συνειδητοποίησα ένα πρόβλημα που είχα (και γαμώτο τόχω ακόμη). Πέρα από τα βασικά, δεν ήξερα τα άλλα χρώματα. Θυμάμαι κυρίες που μου έλεγαν ότι το σαλόνι τους ήταν σε αποχρώσεις φούξια και ότι ήθελαν ένα χαλί που να ταιριάζει. Εγώ που δεν είχα ιδέα τι θα πει φούξια τους έδειχνα όλα τα χαλιά αδιακρίτως. Όταν μου έλεγαν «Mα πάει αυτό με φούξια;» θυμάμαι έλεγα «Έχετε δίκιο, δεν ταιριάζει». Σε κάθε επίδειξη ο διάλογος αυτός γινόταν αρκετές φορές. Μια άλλη έλλειψη που είχα ήταν σε σχέση με τα διάφορα στυλ. Μου έλεγαν «Το σαλόνι μου είναι Louis quinze, θέλω ένα χαλί ανάλογο». Κι εγώ, επειδή είχα λόξα με την ιστορία, προσπαθούσα να σκεφτώ πως μπορεί να ήταν τα έπιπλα επί Λουδοβίκου 15ου. Το απόλυτο χάος.

Όλα αυτά με έκαναν να μισήσω το χαλί και να θεωρήσω ότι η κατοχή του φανέρωνε ματαιοδοξία. Αυτή τη θεωρία την έχω μέχρι σήμερα. Ποτέ δεν είχα χαλιά στα σπίτια που έμενα. Με αποτέλεσμα τις κρύες νύχτες του χειμώνα να κλίνω το ρήμα κρυώνω σε όλους τους χρόνους.

Με τα χρήματα που έβγαλα από την ΑΝΑΤΟΛΙΑ, ανάμεσα σε άλλα, έβγαλα και δίπλωμα οδήγησης - χωρίς να το πω στον πατέρα μου.