Μετά τη Σίφνο πήγαμε (η Ρ., η Ρίτα - 1η φωτό - κι εγώ) στην Πάρο. Στήσαμε τη σκηνή σε μια μικρή ερημική παραλία της Αντιπάρου στα βορειοδυτικά του λιμανιού της Πάρου, 10 λεπτά απόσταση. Στην Πάρο πηγαίναμε κάθε απόγευμα για φαγητό και ποτό και λίγο πριν νυχτώσει τελείως γυρίζαμε στη σκηνή, γιατί στο κομμάτι της θάλασσας που διασχίζαμε υπήρχαν πολλές ξέρες και δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω. Ένα βράδυ στην Πάρο μόνοι μας χωρίς τη Ρίτα, έχουμε ένα καβγαδάκι. Συζήτηση μετά, με συνοδεία ποτού, με αποτέλεσμα να πάει δώδεκα η ώρα και, αναγκαστικά μείναμε εκεί και κοιμηθήκαμε στη βάρκα.
Το άλλο πρωί όταν γυρίσαμε στη σκηνή η Ρίτα δεν φαινόταν πουθενά. Εμφανίστηκε μετά από μία ώρα περιχαρής και αφού είχε τελειώσει την εξερεύνηση της ενδοχώρας της Αντιπάρου. Μια άλλη μέρα, μεσημέρι, έχουμε σταματήσει μεταξύ Πάρου και Αντιπάρου και κοιμόμαστε γυμνοί πάνω στα μπαλόνια. Ξυπνάμε από τα γαυγίσματα της Ρίτας. Μας έχει πλευρίσει ένα σκάφος του λιμενικού, ένας αξιωματικός είναι όρθιος στην πλώρη.
- Good morning. May I see your papers please, as well as the fishing permit?
- Hi. Of course. There is no fishing permit. I don’t fish.
Του δίνω τα χαρτιά της βάρκας και λέει:
- Έλληνας είσαι;
- Ναι.
- Και γιατί μιλάς εγγλέζικα;
- Δεν μιλάω εγώ. Εσείς αρχίσατε.
- Εν πάσει περιπτώσει. Και γιατί έχεις το φουσκωτό αφού δεν ψαρεύεις;
- Για να κάνω διακοπές με αυτό.
Όλη αυτήν την ώρα η Ρ. προσπαθούσε να καλύψει τα επίμαχα σημεία του σώματός της με τα χέρια της ανεπιτυχώς, προς μεγάλη ικανοποίηση όλου του πληρώματος του λιμενικού.
Γυρίσαμε στην Αθήνα τέλος Αυγούστου. Βρήκα στον τηλεφωνητή μερικά επαγγελματικά μηνύματα και μετά από κάποιες επαφές κλείνω με το ένα (από τα δύο τότε) τηλεοπτικό κανάλι. Μετά τις πρώτες μέρες στην καινούργια δουλειά, ώρες – ώρες έχω την εντύπωση ότι βρίσκομαι στο Πολεμικό Ναυτικό. Φανταστείτε ότι υπήρχε γραφείο και υπεύθυνος Διοικητικής Μερίμνης. Ο μόνος που καταλάβαινα τι σήμαιναν οι δυο λέξεις ήμουν εγώ και το καταλάβαινα λόγω Πολεμικού Ναυτικού. Ο άνθρωπος που είχε αυτή τη θέση ήταν ναύαρχος, πριν έρθει στο κανάλι. Την ίδια ιδιότητα είχε προηγουμένως και ο Γενικός Διευθυντής. Το γεγονός αυτό δημιουργούσε μερικές φορές δυσκολίες στην επικοινωνία, κυρίως λόγω της ορολογίας που χρησιμοποιούσαμε. Άλλες φορές όμως δημιουργούσε φοβερό γέλιο. Κανείς από τους παριστάμενους δεν έχει ξεχάσει την ιστορία αυτή: Εκείνη την εποχή τα κανάλια έκαναν λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού πολύ συχνά πολλές αλλαγές στο πρόγραμμα που είχαν ανακοινώσει. Αυτό τίναζε στον αέρα τον προγραμματισμό των διαφημιστικών εταιριών. Τα παράπονα ήταν πολλά και συνεχή. Μια μέρα ζητούν και κλείνουν συνάντηση με τον Γενικό Διευθυντή του καναλιού δύο στελέχη, μία κυρία και ένας κύριος, προερχόμενοι αντίστοιχα από ένα media shop και μία διαφημιστική εταιρία. Στη συνάντηση είμαι κι εγώ.
Εξηγούν στον Γενικό Διευθυντή την κατάσταση και το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν από τις αλλαγές του προγράμματος. Του λένε μάλιστα να ρωτήσει και μένα, γιατί (λένε) κι εγώ αντιμετώπιζα το ίδιο πρόβλημα όταν δούλευα σε διαφημιστικές εταιρίες. Κι έχουν δίκιο. Κάποια στιγμή ο Γ. Δ. τους λέει ότι καταλαβαίνει απολύτως το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Αυτοί των ρωτούν: «Δηλαδή, θα ζητήσετε από τον κύριο Κ. – ήταν ο Διευθυντής προγράμματος – να μην κάνει τόσες αλλαγές;» «Α, όχι, αυτό δεν μπορώ να το κάνω». «Μα γιατί, αφού είπατε ότι αναγνωρίζετε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.» Και ο Γ. Δ.: «Αν το έκανα ποτέ αυτό, θα ήταν σαν να ζητούσα από τον κύριο Κ. να αγκυροβολήσει το πρόγραμμα!»
Το επόμενο καλοκαίρι (1991) στην άδειά μας αποφασίζουμε (δεν θυμάμαι πως) να πάμε στη Λήμνο. Τη Ρίτα δεν την πήραμε
γιατί ήταν έγκυος – έκανε εννέα κουταβάκια (2η φωτό).
- Good morning. May I see your papers please, as well as the fishing permit?
- Hi. Of course. There is no fishing permit. I don’t fish.
Του δίνω τα χαρτιά της βάρκας και λέει:
- Έλληνας είσαι;
- Ναι.
- Και γιατί μιλάς εγγλέζικα;
- Δεν μιλάω εγώ. Εσείς αρχίσατε.
- Εν πάσει περιπτώσει. Και γιατί έχεις το φουσκωτό αφού δεν ψαρεύεις;
- Για να κάνω διακοπές με αυτό.
Όλη αυτήν την ώρα η Ρ. προσπαθούσε να καλύψει τα επίμαχα σημεία του σώματός της με τα χέρια της ανεπιτυχώς, προς μεγάλη ικανοποίηση όλου του πληρώματος του λιμενικού.
Γυρίσαμε στην Αθήνα τέλος Αυγούστου. Βρήκα στον τηλεφωνητή μερικά επαγγελματικά μηνύματα και μετά από κάποιες επαφές κλείνω με το ένα (από τα δύο τότε) τηλεοπτικό κανάλι. Μετά τις πρώτες μέρες στην καινούργια δουλειά, ώρες – ώρες έχω την εντύπωση ότι βρίσκομαι στο Πολεμικό Ναυτικό. Φανταστείτε ότι υπήρχε γραφείο και υπεύθυνος Διοικητικής Μερίμνης. Ο μόνος που καταλάβαινα τι σήμαιναν οι δυο λέξεις ήμουν εγώ και το καταλάβαινα λόγω Πολεμικού Ναυτικού. Ο άνθρωπος που είχε αυτή τη θέση ήταν ναύαρχος, πριν έρθει στο κανάλι. Την ίδια ιδιότητα είχε προηγουμένως και ο Γενικός Διευθυντής. Το γεγονός αυτό δημιουργούσε μερικές φορές δυσκολίες στην επικοινωνία, κυρίως λόγω της ορολογίας που χρησιμοποιούσαμε. Άλλες φορές όμως δημιουργούσε φοβερό γέλιο. Κανείς από τους παριστάμενους δεν έχει ξεχάσει την ιστορία αυτή: Εκείνη την εποχή τα κανάλια έκαναν λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού πολύ συχνά πολλές αλλαγές στο πρόγραμμα που είχαν ανακοινώσει. Αυτό τίναζε στον αέρα τον προγραμματισμό των διαφημιστικών εταιριών. Τα παράπονα ήταν πολλά και συνεχή. Μια μέρα ζητούν και κλείνουν συνάντηση με τον Γενικό Διευθυντή του καναλιού δύο στελέχη, μία κυρία και ένας κύριος, προερχόμενοι αντίστοιχα από ένα media shop και μία διαφημιστική εταιρία. Στη συνάντηση είμαι κι εγώ.
Εξηγούν στον Γενικό Διευθυντή την κατάσταση και το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν από τις αλλαγές του προγράμματος. Του λένε μάλιστα να ρωτήσει και μένα, γιατί (λένε) κι εγώ αντιμετώπιζα το ίδιο πρόβλημα όταν δούλευα σε διαφημιστικές εταιρίες. Κι έχουν δίκιο. Κάποια στιγμή ο Γ. Δ. τους λέει ότι καταλαβαίνει απολύτως το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Αυτοί των ρωτούν: «Δηλαδή, θα ζητήσετε από τον κύριο Κ. – ήταν ο Διευθυντής προγράμματος – να μην κάνει τόσες αλλαγές;» «Α, όχι, αυτό δεν μπορώ να το κάνω». «Μα γιατί, αφού είπατε ότι αναγνωρίζετε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.» Και ο Γ. Δ.: «Αν το έκανα ποτέ αυτό, θα ήταν σαν να ζητούσα από τον κύριο Κ. να αγκυροβολήσει το πρόγραμμα!»
Το επόμενο καλοκαίρι (1991) στην άδειά μας αποφασίζουμε (δεν θυμάμαι πως) να πάμε στη Λήμνο. Τη Ρίτα δεν την πήραμε
γιατί ήταν έγκυος – έκανε εννέα κουταβάκια (2η φωτό).
No comments:
Post a Comment