Ξημερώματα την επόμενη μέρα, ξεκινήσαμε με κακό καιρό για τη Λήμνο. Στην πορεία είχαμε την ίδια συζήτηση περί διαβατηρίων και Τουρκίας.
Για τη χρησιμότητά τους δηλαδή, στην περίπτωση που θα καταλήγαμε στην Τουρκία. Όταν αχνοφάνηκαν τα βουνά της Λήμνου η Ρ. «αποφάνθηκε» ότι ήταν η Τουρκία.
Φθάσαμε στη στις 7.30 στη Μύρινα. Επειδή θεωρήσαμε ότι λόγω της ώρας θα ήταν τα πάντα κλειστά, αποφασίσαμε να πιούμε καφέ στη βάρκα. Εμφανίζεται ένας λιμενικός, που αφού μας καλωσόρισε, μας είπε αφού τελειώσουμε τον καφέ να πάμε στο λιμεναρχείο με τα χαρτιά της βάρκας. Στο λιμεναρχείο ένας αξιωματικός σημειώνει τα στοιχεία της βάρκας και μετά με ρωτάει: «Λιμήν απόπλου;» «Ραφήνα» απάντησα. Με κοιτάει έκπληκτος και ρωτάει το λιμενικό που καθόταν δίπλα του: «Υπάρχει Ραφήνα στη Χαλκιδική;» «Όχι» του λέει αυτός. «Ραφήνα του νομού Αττικής» συμπληρώνω. «Ξέρετε ότι τα φουσκωτά βάσει νομοθεσίας πρέπει να πλέουν από 1 έως τρία μίλια από την ακτή;» μου λέει χαμογελώντας. Δεν απάντησα.
Μείναμε σε δωμάτιο 5 μέρες. Τη μέρα που ξεκινήσαμε για την επιστροφή είχε ένα εφτάρι, αλλά το ταξίδι ήταν σχετικά ξεκούραστο γιατί είχαμε τον καιρό (βοριάς) από πίσω. Κάναμε συνέχεια ζικ – ζακ στη κορυφή των κυμάτων, πηγαίνοντας πιο γρήγορα από τον καιρό. Έχουμε πλησιάσει στο Πιπέρι μετά από 3 ώρες. Κάποια στιγμή όντας στην κορυφή ενός κύματος, αφαιρούμαι και δεν στρίβω το τιμόνι με αποτέλεσμα να καρφωθεί η βάρκα στη βάση του μπροστινού κύματος και «όλη» η θάλασσα να μπει μέσα. Φοβερή εμπειρία. Ότι δεν ήταν δεμένο χάθηκε και τα δεμένα λύθηκαν. Σταματήσαμε σε μια παραλία στην Αλόννησο απέναντι από την Περιστέρα και απλώσαμε τα πάντα στην παραλία για να στεγνώσουν. Μέχρι και τα χαρτονομίσματα από τα πορτοφόλια μας βγάλαμε για να στεγνώσουν. Έχουν περάσει μερικές ώρες και βλέπω ένα cruiser να πηγαίνει βόρεια πλέοντας κοντά στην ακτή της Περιστέρας. Δεν έδωσα σημασία. Σε ένα δεκάλεπτο φθάνουν στην παραλία που είχαμε απλώσει την «πραμάτεια» τα απόνερα. Δεν προλάβαμε να κάνουμε τίποτα. Μούσκεψαν πάλι όλα. Τα μαζέψαμε όπως – όπως και την επόμενη μέρα φτάσαμε στην Αθήνα.
Μετά από λίγες μέρες ρώτησα τη Ρ. που θα πρότεινε να πάμε το επόμενο καλοκαίρι. Μου απάντησε ότι τέτοια πράγματα, τα κάνεις μια φορά. Πρώτο καμπανάκι.
Μείναμε σε δωμάτιο 5 μέρες. Τη μέρα που ξεκινήσαμε για την επιστροφή είχε ένα εφτάρι, αλλά το ταξίδι ήταν σχετικά ξεκούραστο γιατί είχαμε τον καιρό (βοριάς) από πίσω. Κάναμε συνέχεια ζικ – ζακ στη κορυφή των κυμάτων, πηγαίνοντας πιο γρήγορα από τον καιρό. Έχουμε πλησιάσει στο Πιπέρι μετά από 3 ώρες. Κάποια στιγμή όντας στην κορυφή ενός κύματος, αφαιρούμαι και δεν στρίβω το τιμόνι με αποτέλεσμα να καρφωθεί η βάρκα στη βάση του μπροστινού κύματος και «όλη» η θάλασσα να μπει μέσα. Φοβερή εμπειρία. Ότι δεν ήταν δεμένο χάθηκε και τα δεμένα λύθηκαν. Σταματήσαμε σε μια παραλία στην Αλόννησο απέναντι από την Περιστέρα και απλώσαμε τα πάντα στην παραλία για να στεγνώσουν. Μέχρι και τα χαρτονομίσματα από τα πορτοφόλια μας βγάλαμε για να στεγνώσουν. Έχουν περάσει μερικές ώρες και βλέπω ένα cruiser να πηγαίνει βόρεια πλέοντας κοντά στην ακτή της Περιστέρας. Δεν έδωσα σημασία. Σε ένα δεκάλεπτο φθάνουν στην παραλία που είχαμε απλώσει την «πραμάτεια» τα απόνερα. Δεν προλάβαμε να κάνουμε τίποτα. Μούσκεψαν πάλι όλα. Τα μαζέψαμε όπως – όπως και την επόμενη μέρα φτάσαμε στην Αθήνα.
Μετά από λίγες μέρες ρώτησα τη Ρ. που θα πρότεινε να πάμε το επόμενο καλοκαίρι. Μου απάντησε ότι τέτοια πράγματα, τα κάνεις μια φορά. Πρώτο καμπανάκι.
No comments:
Post a Comment