S K 4

Το επόμενο καλοκαίρι προκύπτει σ’ όλη τη παρέα ένα δεύτερο ενδιαφέρον (εκτός τις γκόμενες). Παίρναμε κρυφά (κανείς μας δεν είχε δίπλωμα όντας ανήλικοι) τα αυτοκίνητα των πατεράδων μας. Για να μοιράζεται ο κίνδυνος εξίσου παίρναμε διαφορετικό αυτοκίνητο κάθε βράδυ. Ήμασταν 5 αγόρια – άρα 5 αυτοκίνητα. Ένα βράδυ πήραμε το VW του πατέρα του Θόδωρου. Ο ξάδελφος της Ζωής είχε τη φοβερή ιδέα να πάμε στο Λαγονήσι να βρούμε δυο φίλες του που έμεναν στο (τότε) XENIA! Και πήγαμε. Όταν βγήκαμε στη παραλιακή του Σουνίου είδαμε ότι και οι δύο πλευρές του δρόμου ήταν γεμάτες από αστυνομικούς. Αρχίσαμε να συζητάμε το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αλλά δεν καταλήξαμε πουθενά. Δεν ξέραμε ότι τα καλοκαίρια έμενε εκεί ο δικτάτορας Παπαδόπουλος. Ευτυχώς κανείς δεν μας σταμάτησε. Όταν φτάσαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου και είπαμε τα ονόματα των κοριτσιών που ήξερε ο Απόστολος, στην αρχή μας είπαν ότι ήταν πολύ αργά για να τηλεφωνήσουν (ήταν περασμένες μία τη νύχτα). Μετά είδαν ότι φορούσαμε όλοι κοντά παντελόνια και πολύ απλά μας έδιωξαν.

Σε όλη διαδρομή οδηγήσαμε όλοι εκτός του Θόδωρου, αυτός δεν ήξερε να οδηγεί. Επιστρέφοντας και σε ένα σημείο που οδηγούσε ο Δημήτρης κοντά στη Βραβρώνα, κάνει ένα λάθος και τουμπάρουμε. Το VW έκανε μια ολόκληρη τούμπα και «προσγειώθηκε» κανονικά. Το παρμπρίζ είχε σπάσει. Καθόμουν πίσω στη μέση. Ο Απόστολος δίπλα μου λέει: «Πω-πω μαλακία που κάναμε. Πρέπει να πάμε στο πρώτο αστυνομικό τμήμα που θα βρούμε». Εγώ μόλις το άκουσα πανικοβλήθηκα. «Θα είσαι τρελός. Δεν μπορούμε να πάμε στην αστυνομία και να πούμε ότι κλέψαμε το αυτοκίνητο κι ότι κανείς μας δεν έχει δίπλωμα» είπα. «Είστε όλοι καλά; Εγώ πάντως είμαι», συνέχισα – δεν είχα καταλάβει τίποτα ακόμη. Ένας – ένας είπαν ότι ήταν καλά. Προσπαθήσαμε να βγούμε από το αυτοκίνητο. Άνοιγε μόνον η πόρτα του συνοδηγού. Βγήκαν οι μπροστινοί, μετά ο Απόστολος που καθόταν δεξιά μου και μετά έπρεπε να βγω εγώ.

Κάνω μια κίνηση να σηκώσω το δεξί μου πόδι, αισθάνομαι ένα φρικτό πόνο και το πόδι δεν κινείται. Με τραβούν έξω από το αυτοκίνητο ενώ ουρλιάζω στον πόνο. Είμαστε μέσα σ’ ένα οικόπεδο. Μένοντας ακίνητος ησύχασα κάπως. Επειδή ο δρόμος και η περιοχή ήταν έρημη, αποφασίσαμε να ξαναμπούμε στο αυτοκίνητο και να πάμε προς τη Βραβρώνα. Κακήν κακώς μπήκαμε και ξεκινήσαμε με μισόκλειστα μάτια γιατί έρχονταν μέσα κομμάτια γυαλιού από το παρμπρίζ. Άρχισα να αισθάνομαι ένα τσούξιμο και κάτι ζεστό να τρέχει στο δεξιό μου ώμο. Στο σκοτάδι δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν. Λίγο μετά μπαίνοντας στη Βραβρώνα το αυτοκίνητο μας αφήνει. Βγαίνουμε έξω. Στον ώμο είχα γυαλιά κι έτρεχε αίμα. Δίπλα μας βρίσκεται ένα σκοτεινό σπίτι. Ο Απόστολος μπήκε στην αυλή και πήρε μια ψάθινη καρέκλα.

Κάθομαι στη καρέκλα και με μεταφέρουν. Επειδή όμως κινείται η καρέκλα ο πόνος ψηλά στο πόδι γίνεται αφόρητος. Σταματάμε. Ο Απόστολος φεύγει και επιστρέφει μετά από μισή ώρα με ένα ταξί! Βρήκε ένα φούρνο την ώρα που άνοιγε και ο φούρναρης τηλεφώνησε στον ταξιτζή. Μπαίνουμε στο ταξί και πηγαίνουμε Ραφήνα. Η πύλη όμως είναι κλειστή. Κατεβαίνουμε. Με μεταφέρουν μέχρι το σπίτι μου και με αφήνουν έξω από την αυλή και φεύγουν, όπως τους το ζήτησα. Η αυλή είχε πλάτος περίπου δέκα μέτρων μέχρι την είσοδο του σπιτιού. Στο σπίτι εκείνο το βράδυ ήταν μόνο η γιαγιά μου. Έκανα μία ώρα να διασχίσω την αυλή, έφτασα στην πόρτα, την άνοιξα και φώναξα τη γιαγιά μου. Με τη βοήθειά της και χίλια ζόρια έφτασα μέχρι το κρεβάτι.

Νωρίς το πρωί τηλεφωνήσαμε στους γονείς μου που ήρθαν με πήραν και πήγαμε στο ΚΑΤ. Η επίσημη δικαιολογία για τις συνθήκες του τραυματισμού μου ήταν πτώση από το ποδήλατο. Μου βγάζουν ακτινογραφίες που δείχνουν κάταγμα δεξιού ηβικού κλάδου, δηλαδή λεκάνης. Μαζί με τη διάγνωση προκύπτει κι ένας τροχονόμος για να μου πάρει κατάθεση. Στα νοσοκομεία ατυχημάτων (όπως το ΚΑΤ) υπάρχει πάντα τροχονόμος. Του διηγούμαι μια ιστορία με το ποδήλατο που είχα φτιάξει στο μυαλό μου και που διαδραματιζόταν σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο στη Ραφήνα, που (πίστευα) δικαιολογούσε την πτώση και το αποτέλεσμά της. Όταν τελείωσα την ιστορία τον βλέπω να χαμογελάει «Έλα, πες μου, μη φοβάσαι, μηχανάκι ή αυτοκίνητο;» «Μα σας είπα. Έπεσα από το ποδήλατο γιατί ήταν νύχτα και δεν έβλεπα». Παίρνει ένα θριαμβευτικό ύφος και λέει: «Και τα γυαλιά στον ώμο πως τα εξηγείς;» Τα γυαλιά από το παρμπρίζ είχαν κάνει τον ώμο μου κομμάτια. «Πέφτοντας έσπασε το φανάρι του ποδηλάτου και, όπως σύρθηκα, μπήκαν στον ώμο μου τα γυαλιά». «Μα εσύ είπες ότι έπεσες γιατί δεν έβλεπες, για ποιο φανάρι μου μιλάς τώρα;» «Το ποδήλατο έχει φανάρι – ρωτήστε και τους γονείς μου – αλλά δεν δούλευε. Έχει χαλάσει το δυναμό». Ο τροχονόμος σηκώνει τα χέρια ψηλά και φεύγει. Οι γονείς μου έμαθαν την πραγματική ιστορία όταν, μετά από μέρες, ο πατέρας του Θόδωρου τηλεφώνησε στον δικό μου για να ρυθμίσουν τα οικονομικά της επισκευής του (διαλυμένου) VW. Μεγάλη χαρά που πήρε ο πατέρας μου!

Περιμένοντας στους διαδρόμους του ΚΑΤ να βρεθεί κρεβάτι (η κατάσταση ήταν ίδια από τότε), γνώρισα τη Δάφνη. Μια ωραία κοπέλα που από τη μέση και πάνω ήταν όλη στο γύψο εκτός του ενός χεριού! Είχε πέσει από το ποδήλατο (αυτή πραγματικά) στο Λουτράκι όπου έκανε διακοπές και της είχε βγει ο ώμος. Κρεβάτι δεν βρέθηκε και έτσι πήγαμε στο ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ Βούλας. 40 μέρες καθηλωμένος ακίνητος στο κρεβάτι με βαρίδια στο πόδι. Ο πιο συχνός επισκέπτης μου ήταν ο Απόστολος - μου έφερε και πολλά βιβλία. Η ξαδέλφη του η Ζωή δεν ήρθε ποτέ, παρ’ ότι της το είχε πει. Θυμάμαι είχα ένα μικρό τρανζίστορ κι άκουγα συνέχεια τον αμερικάνικο σταθμό που εξέπεμπε από τη Βάση. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν μεγάλη επιτυχία στην Αμερική το «The most beautiful girl in the world» και το έπαιζαν συνέχεια. Όταν μου είπε ο γιατρός ότι μπορούσα να σηκωθώ ο Απόστολος ερχόταν καθημερινά και με «έβγαζε» βόλτα με το αναπηρικό καροτσάκι. Συνάντησα πάλι τη Δάφνη, τη μέρα που ήρθε να της βγάλουν το γύψο. Ήταν ακόμη πιο ωραία. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ήμουν ακόμη στο νοσοκομείο.

Τη μέρα που πήρα εξιτήριο, ο γιατρός μου είπε: «Δεν θα σου πω να μην ανέβεις ποτέ σε μηχανάκι. Αυτό πρέπει να το καταλαβαίνεις μόνος σου. Θα σου πω όμως, ότι ούτε ποδόσφαιρο μπορείς να παίξεις!» Εκείνη την εποχή καμία από τις δύο «απαγορεύσεις» δεν με στενοχώρησαν. Τρία χρόνια μετά αγόρασα την πρώτη μου μοτοσικλέτα.