Ανθρώπινες σχέσεις (α')

Αυτός, ο Νίκος, έχει δύο παιδιά από τον πρώτο του γάμο. Γνωρίζει μια συνάδελφό του, την Ελένη - αρχιτέκτονες και οι δύο - και παντρεύονται. Αποκτούν δύο παιδιά, αυτός δηλαδή, έχει πλέον τέσσερα. Ένα βράδι είκοσι χρόνια μετά (σχέση και γάμος) λέει στη γυναίκα του «Ελένη, θέλω να σου πω κάτι. Ερωτεύτηκα μια άλλη γυναίκα». Η Ελένη θεωρεί για μια στιγμή ότι γκρεμίζονται όλα μπροστά της. Ο Νίκος φεύγει από το σπίτι. Συμφωνούν, μάλλον έπεισε τον Νίκο η Ελένη, να δουν ένα σύμβουλο γάμου. Αρχίζουν οι συναντήσεις με τη σύμβουλο. Κράτησαν μήνες. Στο τέλος και παρ’ ότι πληρωνόταν με τη συνάντηση, η σύμβουλος αγανάκτησε από την αναποφασιστικότητα του Νίκου και του ζήτησε να θέσει μια διορία για να αποφασίσει. Ζήτησε ένα μήνα. Η Ελένη του πρότεινε δύο και συμφώνησαν να συναντηθούν στο γραφείο της συμβούλου δύο μήνες μετά.


Την προκαθορισμένη ημερομηνία, στη συνάντηση ο Νίκος δήλωσε ότι αποφάσισε να διατηρήσει την καινούργια του σχέση και να προχωρήσει σε διαζύγιο με την Ελένη. Αφού κατέληξαν σ’ αυτό, έπρεπε να μοιραστούν τα περιουσιακά στοιχεία που είχαν αποκτηθεί κατά τη διάρκεια του γάμου. Κι εδώ, βοηθούντος και του «προοδευτικού» οικογενειακού δικαίου που ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, ο Νίκος επιδόθηκε σ’ έναν φοβερό «πόλεμο» κατά της Ελένης και, στην ουσία, κατά των παιδιών τους. Η Ελένη έκπληκτη, είδε έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο από αυτόν που ήξερε.

Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να είμαστε μ’ έναν άνθρωπο χρόνια, να τον παντρευόμαστε, να κάνουμε παιδιά μαζί του και να μην έχουμε καταλάβει τι σόι άνθρωπος είναι αυτός. Γιατί δεν μπορεί ένας άνθρωπος να προσποιείται επί είκοσι χρόνια. Είμαστε εμείς που δεν αντιλαμβανόμαστε ποιός είναι απέναντί μας. Δεν αναγνωρίζουμε εκείνα τα λεπτά σημεία που φανερώνουν τον πραγματικό χαρακτήρα του άλλου. Κι έτσι, όταν ο ένας για δικούς του λόγους φθάσει στο όριό του και πει «άντε γεια», ο άλλος, συνήθως, πέφτει από τα σύννεφα.

Αποδεικνύεται ότι πλάθουμε ένα φανταστικό κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε και ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με τον πραγματικό. Όταν πρόκειται για δυο μόνον ανθρώπους, λες «δεν ήξερα, δεν έβλεπα, δεν κατάλαβα, καλά να πάθω». Όταν όμως υπάρχουν και παιδιά, η κατάσταση αλλάζει δραματικά, γιατί αυτά δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν την ανευθυνότητα και την άγνοια των γονιών τους.

Η αδυναμία που έχουμε να καταλάβουμε τον άλλον, οφείλεται κυρίως στο ότι αγνοούμε τελείως τη σημειολογία. Δεν ξέρουμε και δεν αντιλαμβανόμαστε εκείνα τα στοιχεία που δείχνουν τον χαρακτήρα του άλλου σαν ανοιχτό βιβλίο. Κι ενώ είναι μπροστά μας, δεν τα βλέπουμε. Γι’ αυτό συχνά γνωρίζουμε ανθρώπους που έχουν μείνει έκπληκτοι από κάποιον που ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά τους, τελείως διαφορετικός από αυτόν που ήξεραν μέχρι τότε. Λες κι έγινε κάποιο θαύμα.