Άκου ανθρωπάκο...

Εσύ ο φοιτητής στη Χίο, που φώναξες στο παράθυρό σου ένα σκύλο. Ο σκύλος ήρθε νομίζοντας ότι ήθελες να τον ταΐσεις ή να τον χαϊδέψεις ή, απλά, να του μιλήσεις. Γιατί έτσι είναι οι σκύλοι. Αλλά εσύ ήθελες να ρίξεις πάνω του ένα τηγάνι καυτό λάδι. Και το έκανες. Για να βασανίσεις το καημένο το ζώο κι έτσι να ικανοποιήσεις το τραυματισμένο σου «εγώ», ανθρωπάκο.


Ένας θεός ξέρει πως τραυματίστηκε τόσο βαριά το «εγώ» σου, ώστε να αισθάνεσαι τόσο μειονεκτικά. Ήταν οι δικοί σου άνθρωποι ή οι φίλοι σου που όταν ήσουν μικρός, σε οδήγησαν σ’ αυτήν τη ψυχική κόλαση; Ποιος σου δημιούργησε το σύμπλεγμα να βρίσκεις ικανοποίηση βασανίζοντας ένα ζώο; Ποια απόρριψη σε έπεισε ότι το μόνο που μπορείς να πετύχεις στη ζωή σου, είναι να πληγώνεις άσχημα όσους δεν μπορούν να αμυνθούν; Η ανικανότητά σου να αισθανθείς και η αδυναμία σου να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, δεν σου «χτύπησαν» κανένα καμπανάκι. Αντί να προσπαθήσεις σκληρά, να παλαίψεις γι’ αυτά, εσύ αποφάσισες να γίνεις κτήνος! Και να κάψεις ένα σκύλο, που το μόνο που μπορούν να εκφράσουν τα μάτια του, είναι προσμονή κι απέραντη ευγνωμοσύνη, ανθρωπάκο. Αλλά εσύ κατάφερες αυτά τα μάτια να «κραυγάσουν» ανείπωτο τρόμο...