Γιατί θα θυμάμαι πάντα το 2007

Για τις πυρκαγιές. Θα μου μείνει αξέχαστο το 2007 για τις πυρκαγιές που κατέκαψαν τη χώρα μου το καλοκαίρι. 2,5 εκατομμύρια στρέμματα δασικών και καλλιεργήσιμων εκτάσεων και για τους 74 ανθρώπους που χάθηκαν στις φλόγες που έκαιγαν για βδομάδες απ’ άκρη σ’ άκρη την Ελλάδα. Εξ αιτίας της ασύλληπτης ανικανότητας της κυβέρνησης συνολικά και του «υπεύθυνου» υπουργού της ειδικότερα.

Θα μου μείνει αξέχαστη και η δικαιοσύνη. Που έκρινε ότι κανείς δεν ήταν υπεύθυνος για την καταστροφή του περιβάλλοντος και το θάνατο των 74 ανθρώπων. Η ίδια δικαιοσύνη που προφυλάκισε την Τσέκου, ενώ άφησε ελεύθερους με εγγύηση τους δύο εφοριακούς, που πιάστηκαν με τα προσημειωμένα χρήματα στα χέρια. Η ίδια δικαιοσύνη που άφησε επίσης ελεύθερο με εγγύηση τον ηθοποιό Σεργιανόπουλο, παρ’ ότι κατηγορείται για κακούργημα. Η ίδια δικαιοσύνη που δεν βρήκε ενόχους για τις υποκλοπές, την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων με τα ομόλογα που εξέδωσε το Αλοφοσκούφειο υπουργείο, τις απαγωγές των Πακιστανών. Η ίδια δικαιοσύνη που παλιότερα χαρακτήρισε τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις της χούντας ως στιγμιαίο αδίκημα. Τι είναι 7 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα; Κατά την ελληνική δικαιοσύνη, μια στιγμή είναι μόνο.

Θα θυμάμαι πάντα το 2007 για την Αμαλία Καλυβίνου. Τον Άνθρωπο με το χαλύβδινο θάρρος, την υπομονή και την αξιοπρέπεια. Ένα μικρό κλάσμα της αξιοπρέπειάς της αν είχαν οι κυβερνώντες, η Ελλάδα θα ήταν πολύ καλύτερη. Θα θυμάμαι πάντα την Αμαλία γιατί, σαν τον νέο Βίλχελμ Ράιχ, μας έδειξε περίτρανα που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη ανευθυνότητα, μικρότητα και αλητεία. Μας έδειξε πως ένας υπουργός Υγείας, σοβαρός κι αξιοπρεπής κατά τα άλλα για μερικούς (ποια είναι αυτά άραγε;), μπορεί και κωφεύει όταν η Αμαλία κατήγγελλε την ανευθυνότητα και την αλητεία επώνυμων γιατρών. Με αποτέλεσμα αυτοί οι «γιατροί» να διατηρούν ακόμα και σήμερα τις θέσεις τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ούτε η ελληνική δικαιοσύνη, πήρε είδηση κάτι απ’ όσα και για όσα μαρτύρησε η Αμαλία.
Για όλα αυτά, θα θυμάμαι πάντα το 2007. Για όλα αυτά, λυπάμαι ειλικρινά που το έζησα το 2007.