Dolce (b΄)

Ξύπνησα από το κρύο όταν έσβησε η φωτιά. Ήταν 4 η ώρα. Είχαμε μείνει εκεί, στο χαλί μπροστά στο τζάκι. Σηκώθηκα, το άναψα και πήγα για μπάνιο. Όταν γύρισα στο καθιστικό, η Ζωή δεν είχε ακούσει τίποτα, κοιμόταν σαν μωρό. Ξύπνησα πάλι πολύ αργότερα, όταν ένοιωσα τις ρόγες της χαμηλά στο στομάχι μου… Μετά από λίγο κάθισε στο πρόσωπό μου…

Σηκωθήκαμε περασμένες έντεκα. Η Ζωή ετοίμασε ένα εκπληκτικό πρωινό. Όταν πίναμε καφέ, στη ψύχρα, μου είπε:

«Φαίνεται ότι ο καθαρός αέρας κάνει καλό.»
«Τι εννοείς;»
«Η ζωή στο βουνό, βοσκέ, σε διατήρησε σε καλή κατάσταση.»
«Σ’ ευχαριστώ.»
«Η χαρά είναι όλη δική μου!»

Κανονίσαμε να έρθει εκείνη το απόγευμα στο σπίτι μου, της εξήγησα πως κι έφυγα σαν τρελός κι αγχωμένος. Το τσίρκο ήταν ατάιστο για περισσότερες από 24 ώρες κι εγώ συνεχίζω, όπως ίσως θυμάστε, να μην έχω δίπλωμα κι έπρεπε να πάω και γρήγορα. Σε μισή ώρα ήμουν σπίτι μου. Όλο το τσίρκο (σκύλοι και γάτες) ήταν στο δρόμο και διαδήλωναν με ζωηρό τρόπο για την άφιξή μου. Τα παράπονα, των γατών κυρίως, ήταν πολύ έντονα.

Ήρθε κατά τις 6. Με αγριοφωνάρες κατόρθωσα να συγκρατήσω τους σκύλους και να μην πηδήξουν πάνω της μόλις βγήκε από το αυτοκίνητο. Ενθουσιάστηκε όμως αυτή και έσκυψε να τους χαϊδέψει και, βέβαια, την έριξαν κάτω! Η Ζωή βάζει τα γέλια, με τους σκύλους από πάνω της, τους διώχνω και τη βοηθάω να σηκωθεί.

«Τι είναι αυτό;»
«Ποιο;»
«Κάτω από την τέντα, εκεί που πάρκαρα.»
«Η βάρκα μου».
«Έχεις βάρκα;»
«Ναι, ένα φουσκωτό.»
«Α! Αν αύριο έχει καλό καιρό, πάμε μια βόλτα;»
«Είσαι τρελή; Είναι χειμώνας και κάνει κρύο.»
«Μα καλά, είσαι κρυουλιάρης;»
«Εγώ όχι δεν είμαι, για σένα το λέω.»
«Ούτε εγώ είμαι και θέλω πολύ να πάμε. Δεν έχω μπει ποτέ σε φουσκωτό.»
«Καλά, αν έχει καλό καιρό με ήλιο, θα πάμε.»
«Που θα πάμε; Ο καιρός είμαι σίγουρη ότι θα είναι καλός!»
«Θα πιούμε καφέ σε νησί.»
«Σ’ ευχαριστώ πολύ!» και μου δίνει ένα φιλί.

Μπαίνουμε στο σπίτι με κάποια προσπάθεια για να μην μας ακολουθήσει και το τσίρκο. Μου ζητάει ένα πουλόβερ, της δίνω ένα μακρύ fleece και πηγαίνει στο μπάνιο. Μετά ένα δεκάλεπτο εμφανίζεται φορώντας μόνο το fleece. Κάθεται και ανεβάζει τα πόδια της στον καναπέ. Σκοτοδίνη…

«Τι ακούμε;»
«Το πιο πουλημένο κομμάτι μουσικής ever!»
«Ποιο είναι αυτό;»
«Το soundtrack από την ταινία Summer Place με την ορχήστρα του Percy Faith.»
«Είναι πολύ ωραίο!»
«Όντως.»
«Μόνο αυτή η σόμπα είναι που ζεσταίνει τόσο ωραία;»
«Ναι.»
«Είναι πολύ όμορφα και το κρασί πολύ καλό.»
«Ευχαριστώ.»
«Πως αποφάσισες να έρθεις να μείνεις εδώ;»
«Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που έμενα, μου διπλασίασε ξαφνικά το ενοίκιο και δεν δεχόταν καμμία συζήτηση. Έτσι αναγκάστηκα να φύγω. Το σπίτι αυτό υπήρχε, ήταν το εξοχικό των γονιών μου κι έτσι αποφασίσαμε να έρθουμε εδώ. Τότε ήμουν ακόμα παντρεμένος.»
«Όλα αυτά τα ζώα τα είχες και στην Αθήνα;»
«Όχι. Τότε είχαμε μία σκυλίτσα μόνο, τη Σάρα. ΄Οντας πλέον εδώ, πήραμε από το ΕΨΙΛΟΝ την Πέρσα, που είδε η πρώην γυναίκα μου τη φωτογραφία της στο περιοδικό, στη στήλη του Ημίαιμου κι ενθουσιάστηκε. Την Πέρσα, που όπως είδες προέρχεται από αριστοκρατική οικογένεια με γαλλικά και πιάνο, την πήδηξε ένας αλητήριος σκύλος, αμφίβολης καταγωγής και χαμηλών αρχών – μπροστά στα μάτια μας ο πούστης – κι έκανε, η κακομοίρα, 12 κουτάβια! Στην πρώτη της γέννα.»
«12 κουτάβια! Και τι έκανες;»
«Τα μεγάλωσα μόνος μου μέχρι που έγιναν τριών μηνών – η γυναίκα μου είχε πλέον φύγει παίρνοντας μαζί της τη Σάρα – και τα έδωσα. Κράτησα μόνον το Rebel που ήταν το ασχημότερο κουτάβι».
«Ο Rebel, αυτός ο πανέμορφος σκύλος, ήταν πιο άσχημος απ’ όλα τ’ άλλα; Δηλαδή τα άλλα πως ήταν;»
 

«Δεν μπορείς να φανταστείς. Κράτησα το Rebel γιατί, επειδή τα κουτάβια τα χάρισα και ναι μεν είδα και συζήτησα με όλους τους ανθρώπους που τα πήραν, ήθελα να έχουν έναν ακόμη λόγο να τα κρατήσουν – να είναι και όμορφα. Είχα βάλει αγγελία και συνήθως έρχονταν οικογένειες με παιδιά να δουν τα κουτάβια. Και σε κανέναν δεν πήρε λιγότερο από μισή ώρα να διαλέξει. Τόσο όμορφα ήταν! Φαντάσου ότι ένα κουτάβι είχε τέτοια μπλε μάτια, που όταν σε κοίταζε, νόμιζες ότι σε υπνώτιζε!»
«Κατάλαβα. Και, ανεξάρτητα από τα ζώα, το να μένεις εδώ δεν αποτελεί πρόβλημα; Δεν σε κουράζει η απόσταση και δεν σου τη δίνει η μοναξιά;»
Η απόσταση με την μοτοσικλέτα εκμηδενίζεται. Το πρόβλημα είναι όταν βρέχει, όπως χθες. Η μοναξιά από την άλλη, είναι μεν δεδομένη, κυρίως το χειμώνα, αλλά την ξεχνάς όταν δεν αφήνεις να περάσει ούτε μια στιγμή που να μην κάνεις τίποτα.»
«Δηλαδή, τι κάνεις;»
«Ασχολούμαι με το σπίτι, ό,τι μπορεί να σημαίνει ένα σπίτι, με τα ζώα και το διάβασμα. Και όλα αυτά, εκτός από την καθημερινή βόλτα των σκύλων, πάντοτε με τη συνοδεία μουσικής.»
«Καλά, το ότι δεν έχεις έναν άνθρωπο να πεις μια κουβέντα, δεν σ’ ενοχλεί;»
«Μερικές φορές είναι προτιμότερο αυτό, από το να λες “μέρα” εσύ κι ο άλλος να καταλαβαίνει “νύχτα”. Η σωστή επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι πολύ συνηθισμένη. Νομίζουμε ότι επικοινωνούμε, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε στον κόσμο μας.»
«Ναι, θυμήθηκα και το παράδειγμα που μας είχες πει στη σχολή, για τον τύπο στο λεωφορείο.»
«Σωστά, περί αυτού πρόκειται.»
«Δεν μου λες, σου έχει πει ποτέ κανείς ότι είσαι λίγο “φευγάτος”;»
«Βεβαίως, πολλές φορές, με την ίδια ή χρησιμοποιώντας άλλες λέξεις.»
«Συμφωνείς, δηλαδή.»
«Συμφωνώ ότι είναι δικαιολογημένη η εικόνα που σχηματίζουν κάποιοι άνθρωποι. Η εικόνα όμως, δεν εδράζεται πάντοτε στην πραγματικότητα».
«Δεν τι;»
«Δεν εδράζεται. Κατάλαβα, δεν ξέρουμε το ρήμα “εδράζομαι”; Σημαίνει “βασίζομαι”».
«Μάλιστα δάσκαλε. Δηλαδή δεν δέχεσαι ότι είσαι φευγάτος, αλλού γι’ αλλού;»
«Κοίτα, υπάρχει και η άποψη που λέει ότι “έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε”.»
«Σωστά.»

Ανασηκώνεται, κάθεται με τα γόνατα στον καναπέ, γυρίζει προς το μέρος μου, βγάζει το fleece – δεν φορούσε τίποτα από κάτω – και λέει:

«Ζεστάθηκα. Εσύ;»…

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ