Dolce (c΄)

 
Την Κυριακή το πρωί ξύπνησα πρώτος, αρκετά νωρίς. Ο καιρός ήταν πολύ καλός. Έβαλα στη βάρκα βενζίνη και μετά την έριξα στη θάλασσα από τη γλίστρα του λιμανιού της Ραφήνας. Την έδεσα εκεί και γύρισα στο σπίτι. Η Ζωή κοιμόταν ακόμη. Την ξύπνησα, καφέ και στις 10 φεύγαμε από το λιμάνι της Ραφήνας. Φορούσαμε ισοθερμικά, fleece και νιτσεράδες. Η θάλασσα 2-3, μια χαρά. Η Ζωή ενθουσιάζεται, παρά το κρύο. Στις 11.15 καθόμαστε στο λιμάνι στο Μπατσί και παραγγέλνουμε καφέ κάτω από έναν υπέροχο ήλιο.

«Που έχεις πάει μέχρι τώρα με τη βάρκα σου;»
«Σ’ όλο ουσιαστικά το Αιγαίο, εκτός της Κρήτης.»
«Στο Ιόνιο δεν έχεις πάει ποτέ, γιατί;»
«Επειδή οι θάλασσες τα καλοκαίρια στο Ιόνιο είναι πιο ήσυχες, το προτιμούν πολλοί άνθρωποι με σκάφη κι έτσι δημιουργείται συνωστισμός».
«Και έχεις παρέα όταν ταξιδεύεις;»
«Παλιότερα είχα. Είναι όμως πολλά χρόνια τώρα που ταξιδεύω μόνος μου.»
«Πως μπορείς και το κάνεις αυτό;»
«Γνωρίζω κόσμο στα νησιά που πηγαίνω. Συνήθως πρόκειται για μικρά νησιά, αυτά που λέμε άγονη γραμμή. Κι έχω γνωρίσει μερικούς υπέροχους ανθρώπους στα μέρη που έχω πάει. Μερικές φορές πάντως, ενώ έχω ξεκινήσει μόνος μου, γυρίζω με παρέα.»
«Πώς γίνεται αυτό;»
«Αν με συναντούσες π.χ. στη Μήλο καλοκαίρι και δεν είχες κάποια δέσμευση και σου άρεσε η ιδέα του φουσκωτού, δεν θα γύριζες μαζί μου στην Αθήνα, εάν στο πρότεινα;»
«Κατάλαβα. Για γκόμενες μιλάς!»
«Όχι πάντως για άντρες…»
«Ξέρεις, έχω την εντύπωση ότι σε ζηλεύω λιγάκι.»
«Τι ζηλεύεις μωρέ:»
«Αυτή την ανεμελιά, που ξέρω όμως ότι δεν είναι ανεμελιά, αλλά δεν μπορώ να βρω την κατάλληλη λέξη. Το ότι, όποτε μπορείς και όπως μπορείς, ζεις τη ζωή σου.»
«Αυτό δεν κάνουμε όλοι Ζωή μου;»
«Σίγουρα όχι. Από ένα σημείο και πέρα, είναι ζήτημα της ιδιοσυγκρασίας του κάθε ανθρώπου.»
«Μάλιστα. Και μια και μιλάμε για ιδιοσυγκρασίες, εσύ πολιτικά τι κάνεις;»
«Δηλαδή;»
«Τι ψήφισες το Σεπτέμβρη στις εκλογές;»
«Νέα Δημοκρατία. Εσύ;»
«Χριστός και Παναγία!»
«Υπήρχε τέτοιο κόμμα;», ρώτησε γελώντας.
«Άστο καλύτερα.»
«Όχι, ας το συζητήσουμε.»
«Γιατί κορίτσι μου ψήφισες Καραμανλή; Τι φοβήθηκες; Η Ελλάδα που βλέπεις, η Ελλάδα που ζεις, ποιος φταίει που είναι έτσι, αν δεν φταίνε τα δύο γαμημένα (excuse my French) κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ;»
«Εσύ τι ψήφισες;»
«Κανέναν πούστη – ΣΥΡΙΖΑ ψήφισα.»
«Και τι κέρδισες;»
«Την ελπίδα, βούρλο, ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει, αν και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος όταν βλέπω νέους ανθρώπους να ψηφίζουν δεξιά. Λες και δεν βλέπουν τι γίνεται στη χώρα με τα ομόλογα, το ασφαλιστικό, την Ολυμπιακή τώρα.»
«Αν είχα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, θα ήταν καλύτερα;»
«Δεξιά είπα, εσύ βλέπεις καμμία διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων;»
«Μην την πέφτεις, ή μου φαίνεται;»
«Έχεις δίκιο, σου την πέφτω. Πάμε να φάμε;»

Πήγαμε στους Μένητες, αυτό το καταπράσινο μέρος στους πρόποδες του βουνού, πάνω από τη Χώρα. Στις 4 ήμασταν στη Ραφήνα, με γεμάτες μπαταρίες. Αφού τελειώσαμε με τις δουλειές της βάρκας και κάναμε μπάνιο, πίνοντας καφέ τη ρώτησα:

«Πως σου φάνηκε τελικά;»
«Ήταν υπέροχα. Και μας βοήθησε και ο καιρός. Όλα ήταν πολύ ωραία. Ακόμη κι το ότι μου την έπεσες επειδή ψήφισα ΝΔ.»
«Ήθελα να καταλάβεις ότι η ψήφος είναι ιερή. Το να ψηφίζουμε χωρίς άποψη, επειδή δεν σκεφτόμαστε που ζούμε, επειδή θεωρούμε ότι δεν μας αφορά, είναι μεγάλο λάθος.»
«Τώρα τι προτιμάς, να συνεχίσουμε τη συζήτηση,» γονατίζει μπροστά μου «ή να σου κάνω κάτι άλλο;»

Ποτέ στη Ζωή μου δεν κατάφερα τελικά να τα βγάλω πέρα με τα διλήμματα...