Η αναχώρηση

- Φεύγω!
- Μπα, πως έγινε αυτό;
- Ε, έγινε...
- Και που θα πας;
- Βόρεια.
- Που ακριβώς;
- Δεν είμαι σίγουρος.
- Καλά δεν ξέρεις που θα πας;
- Ξέρω. Δεν είμαι σίγουρος αν θα φτάσω μέχρι εκεί.

- Α, τώρα μιλάς λογικά.
- Τι εννοείς;
- Εννοώ ότι στην κατάσταση που είσαι, δεν μπορείς να πας πουθενά.
- Λάθος κάνεις.
- Εσύ μου λες μαλακίες.

- Όχι ρε, θέλω πολύ να πάω. Βόρεια, σε μια πόλη με πολλά νερά.
- Καλά δεν έχεις χορτάσει με την υγρασία εδώ;
- Όχι. Θέλω κι άλλη.
- Εν πάσει περιπτώσει τώρα κάνουμε κουβέντα για τη κουβέντα. Έστω ότι μπορούσες να πας. Τι θα έκανες με το τσίρκο;
- Κάτι θα έβρισκα να κάνω.
- Τι λες μωρέ, αφού δεν έχεις κανένα να σε βοηθήσει.
- Θα βρω λύση.
- Βρες πρώτα λύση για όλα τα άλλα, που είναι και πιο σημαντικά και σου πηδάνε τη ζωή κυριολεκτικά κι έλα μετά να συζητήσουμε για τα υπόλοιπα.
- Πω-πω ρε συ, την καταστροφή φέρνεις.
- Είσαι αιθεροβάμονας, για να μην πω μαλάκας. Εσύ είσαι ο ορισμός της καταστροφής.
- Παρντόν;
- Ναι ρε. Σκέτη καταστροφή είσαι.
- Εγώ φταίω που σου άνοιξα τη συζήτηση.
- Γιατί; Χειροκροτητές θέλεις;
- Όχι, ποτέ δεν μου άρεσαν οι αυλές.
- Ναι, καλά.
- Γιατί με ειρωνεύεσαι; Εσύ που με ξέρεις τόσο καλά, θυμάσαι να είχα ποτέ αυλή;
- Η αλήθεια είναι πως όχι.
- Ε, τότε;
- Δεν έχει τότε. Βλέπεις, πάλι κατάφερες να αλλάξεις το θέμα της συζήτησης.
- Εγώ;
- Σκάσε! Άλλο συζητούσαμε. Κι επειδή κουράστηκα, αυτό σου λέω μόνο: Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Ξύπνα επιτέλους!
- Ξύπνιος είμαι.
- Ξύπνιος αλλά βλάκας.
- Αντιφατικό.
- Αρχίσαμε τις εξυπνάδες τώρα; Είσαι βλάκας! Τελείωσε.
- Παραφέρεσαι, δεν νομίζεις;

Δεν πήρε ποτέ απάντηση. Ο καθρέφτης είχε σπάσει.