Νυχτερινή βόλτα

Ξεκινήσαμε κατά τις οκτώμιση το βράδυ. Είχαν αρχίσει από ώρα να μου λένε ότι είχαν βαρεθεί. Δεν ήθελαν να δουν τηλεόραση. Η Ζαχοπουλειάδα δεν τους έλεγε πλέον τίποτα. Έτσι αποφάσισα να βγούμε. Περιέργως κάθισαν και οι δύο στο πίσω κάθισμα. Με το που ξεκινήσαμε, άρχισαν τα τριψίματα και μετά από λίγο, τα βογκητά.

Έβαλα μουσική, αλλά αυτοί τα χαβά τους. Σαν να ήταν μόνοι τους στο κρεβάτι του σπιτιού τους. Άρχισα να αισθάνομαι περίεργα. Περάσαμε την Πεντέλη, διασχίσαμε κάθετα την εθνική οδό και πήραμε το δρόμο προς την Πάρνηθα. Είχα ακούσει στο ραδιόφωνο ότι ο δρόμος μετά το τελεφερίκ ήταν κλειστός απ’ τα χιόνια, αλλά δεν έδωσα σημασία. Χρόνια πριν, επειδή πάντα μου άρεσε πολύ η οδήγηση στο χιόνι, είχα ανακαλύψει ένα μονοπάτι καμιά τρακοσαριά μέτρα πριν το τελεφερίκ, όπου βρίσκεται και το μπλόκο της Τροχαίας και σε σταματάνε αν δεν έχεις αλυσίδες. Πόσο μάλλον όταν έχουν κλείσει τελείως το δρόμο. Το μονοπάτι αυτό σε βγάζει 50 μέτρα μετά το μπλόκο. Βγήκα στο δρόμο με σβηστά φώτα και αρχίσαμε την ανάβαση. Το φίκι-φίκι πίσω είχε σταματήσει. Έβλεπαν κι οι δύο με περιέργεια το χιόνι από τα παράθυρα. Φτάσαμε με δυσκολία μέχρι τα ραντάρ. Με το που σταμάτησα, πετάχτηκαν και οι δύο έξω. Τα πόδια τους βυθίστηκαν στο χιόνι. Άρχισαν να τρέχουν με μια τρελή χαρά. Τους έχασα από τα μάτια μου. Περπάτησα κι εγώ κανά μισάωρο, αλλά άρχισα να κρυώνω γιατί φυσούσε δαιμονισμένα κι ενώ χιόνιζε λίγο, ο αέρας έπαιρνε το χιόνι από τα κλαδιά των δέντρων και δεν έβλεπες μπροστά σου. Γύρισα στο αυτοκίνητο. Άναψα τσιγάρο και περίμενα. Γύρισαν μετά από λίγο. Μόλις μπήκαν στο αυτοκίνητο, μ’ άρχισαν και οι δύο στα φιλιά.

Στο γυρισμό, στο πίσω κάθισμα πάλι κι οι δύο, άρχισαν το ίδιο τροπάριο με τις διαχυτικότητες. Προφανώς εγώ δεν υπήρχα γι’ αυτούς. Φτάσαμε σπίτι τα μεσάνυχτα. Ούτε η Πέρσα ούτε ο Rebel μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους.