Η ώρα της

Γέμισε για δεύτερη φορά το ποτήρι του με κόκκινο κρασί, άναψε ακόμα ένα τσιγάρο και ξαναπήρε τη προηγούμενη θέση του. Ακούμπησε την πλάτη του στον καναπέ και τα πόδια πάνω στο τραπέζι. Από τα ηχεία ακουγόταν το “Wish you were here” των Pink Floyd. Πήρε πάλι το βιβλίο που είχε αφήσει ανάποδα ανοικτό πάνω στον καναπέ για να μην χάσει τη σελίδα. Man and boy, του Tony Parsons. Ή πως η απερισκεψία της στιγμής, μπορεί να καταστρέψει τα πάντα. Για πάντα.

Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί του άρεσε τόσο αυτό το βιβλίο, που το διάβαζε για τρίτη φορά από τότε που το είχε αγοράσει. Πριν χρόνια, είχε πιάσει κουβέντα με τον Ινδό πωλητή στο Heathrow και, μετά από λίγο του το σύστησε. Θεωρητικά, δεν είχε κοινά στοιχεία με τον ήρωα του βιβλίου. Ούτε παντρεμένος ήταν πλέον, ούτε παιδί είχε. Ίσως ήταν τα λάθη. Ναι, απ’ αυτά είχε να επιδείξει και ο ίδιος πολλά. Άλλου επιπέδου, αλλά σίγουρα πολλά.

Δεν το ’βαζε όμως κάτω. Πάλευε με τα προβλήματα και τις αντιξοότητες. Και κει που νόμιζες ότι χανόταν, παρουσιαζόταν μπροστά σου χαμογελαστός, ένας άλλος άνθρωπος. Σαν να του ’πε η ευτυχία ότι θα ’ρχόταν στην ώρα της.