«Ο μπαμπάς μου δεν μ’ αγαπάει πια...»

Αυτό είπε τετράχρονο αγοράκι στην ελληνίδα παιδοψυχολόγο που το παρακολουθούσε σε εγγλέζικο σχολείο. Κι όταν εκείνη το ρώτησε γιατί το λέει αυτό, το αγοράκι απάντησε: «Γιατί ο πατέρας μου δεν με χτυπάει πια!» Προφανώς ο πατέρας του το έδερνε τόσο συχνά, που το παιδί είχε καταλάβει ότι η βία ήταν (κι αυτή) έκφραση της πατρικής στοργής.

Είναι γεγονός ότι πολλοί γονείς θεωρούν τη βία, άρα την κακοποίηση των παιδιών τους, ως σωστό τρόπο ανατροφής τους. Με τη βία θεωρούν ότι επιβεβαιώνουν το ρόλο τους ως γονέων. Χρησιμοποιούν τη βία για να εκτονωθούν από τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν στην επαγγελματική τους, κυρίως, ζωή. Και δεν δίνουν δεκάρα για τα σοβαρά τραύματα που προκαλούν στον ψυχισμό των παιδιών. Τραύματα που τα παιδιά θα φέρουν μαζί τους σ’ όλη τους τη ζωή. Και θα διατρέχουν μονίμως τον κίνδυνο να έχουν την ίδια συμπεριφορά απέναντι στα δικά τους παιδιά. Ο Erich Fromm όταν έγραφε το «Υγιής Κοινωνία», είχε άραγε στο μυαλό του τέτοιες συμπεριφορές;