April 1, 2008

Και όμως…

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, όταν άρχισαν οι σκύλοι να γαυγίζουν δαιμονισμένα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Όταν όμως είδα ότι δεν σταματούσαν παρά τις φωνές μου, σηκώθηκα κι άνοιξα την πόρτα. Την ίδια στιγμή το γαύγισμα σταμάτησε κι άκουσα μια ψιθυριστή γυναικεία φωνή να λέει «Γιατί φωνάζετε; Ο Κώστας είναι μέσα;» Η φωνή μου φάνηκε γνωστή. Βγήκα στη βεράντα και την είδα. Οι σκύλοι όρθιοι μπροστά της, με τα μπροστινά τους πόδια πάνω στη χαμηλή πόρτα και τις μουσούδες τους τεντωμένες, να προσπαθούν να τη μυρίσουν και να εκβιάσουν χάδια, με ζωηρά παλλόμενες από τη χαρά ουρές. Κι έξω από την πόρτα, εκείνη!

Είχε έρθει! Όταν πλέον είχα απογοητευθεί τελείως. Όταν ήμουν σίγουρος ότι δεν θα ‘ρχόταν ποτέ. Τα πιο ωραία τελικά, είναι αυτά που δεν περιμένεις να συμβούν ποτέ…

 

9 comments:

  1. Πιστεύω να έδωσες κανένα μπουρνούζι στην κοπέλα,μην κρυώσει και αρχίσουμε τις εντριβές.

    Καλό Μήνα.

    ReplyDelete
  2. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  3. φύσηξε βοριάς, φύσηξε τραμουντάνα κι σκόρπισε το σύννεφο.

    ReplyDelete
  4. @de profundis: Δεν χρειάστηκε τίποτα. Η πρωταπριλιά φρόντισε για τα πάντα...

    @Monahikos likos: Πάει αυτό, έφυγε. Περιμένουμε καινούργιο τώρα.

    ReplyDelete
  5. @swell καλημέρα. Ακόμα και στις ψευδαισθήσεις συντηρητικός είσαι. Ας έβαζες στο κατώφλι σου την Μόνικα Μπελούτσι, την Σάρον Στόουν, την Κιμ Μπασιντζερ... Τζάμπα είναι.

    ReplyDelete
  6. @Cynical: Και γιατί αγαπητή μου, να ισχυριστώ ότι ήρθε άλλη από την πραγματική;

    ReplyDelete
  7. Εμένα μ αρέσει η κοπέλλα της φωτογραφίας.
    Κ*λόφαρδε !

    ReplyDelete
  8. @Tzonakos: Ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  9. Άντε και του χρόνου.

    ReplyDelete

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...