Μήπως δαγκώνουν;

«Τα σκυλιά είναι δικά σας; Μήπως δαγκώνουν;» H γυναικεία φωνή με ξύπνησε. Είχα αποκοιμηθεί στον ήλιο. Ανασηκώθηκα και είδα δυο κοπέλες. Μπροστά τους χοροπηδούσαν η Πέρσα κι ο Rebel. «Α, είναι πολύ ήμερα!» συνέχισαν. «Ναι, μην ανησυχείτε.» Σηκώθηκα και βούτηξα. Πίσω μου βούτηξαν και οι σκύλοι. Όταν έφτασα αρκετά βαθιά, γύρισα να κοιτάξω προς τα βράχια. Οι δύο κοπέλες είχαν ξαπλώσει στο διπλανό από το δικό μας βράχο. Κολυμπήσαμε κανά μισάωρο και βγήκαμε. Οι σκύλοι έτρεξαν αμέσως στις κοπέλες, παρά τις φωνές μου, και τινάχτηκαν δίπλα τους. Φωνές και γέλια ακούστηκαν. «Όχι ρε γαμώτο πάνω μας.» Είχαν βγάλει τα μαγιώ τους και αυτό έκανε το τίναγμα πιο ενοχλητικό. Τους ζήτησα συγγνώμη και, αναγκαστικά και για να φύγουν οι σκύλοι από κοντά τους, ξαναβούτηξα. Οι σκύλοι με ακολούθησαν. Τους σκύλους ακολούθησαν μετά από λίγο οι δύο κοπέλες. Με πλησίασαν και πιάσαμε την κουβέντα. Με ρώτησαν που έμενα, και τους έδειξα τα σπίτια πάνω από τα βράχια. Η επόμενη ερώτηση ήταν αναμενόμενη «τι είναι εκεί;» Τους εξήγησα και, ως συνήθως, καμμιά τους δεν κατάλαβε το καθεστώς.

Βγήκαμε. Πήραν τα πράγματά τους και ήρθαν στο δικό μας βράχο, που είναι πιο άνετος και, κυρίως, πιο επίπεδος. Με τα γέλια τους όμως δεν έπεισαν τους σκύλους να μη μοιραστούν τις ψάθες μαζί τους. Συνεχίσαμε τη συζήτηση. Με ρώτησαν με τι ασχολούμαι. Και οι δυό τους δούλευαν στο τμήμα marketing μιας φαρμακευτικής εταιρίας. Τους είπα την άποψή μου γι’ αυτές τις εταιρίες και πως εξαγοράζουν τους γιατρούς. Συμφώνησαν και μου ανέφεραν το ετήσιο budget μιας μέσης φαρμακευτικής γι’ αυτή την ιστορία. Εντυπωσιακό. Μετά με ρώτησαν που είναι το σπίτι του Καραμανλή. Δεν κατάλαβα γιατί δεν πίστεψαν ότι έρχεται η Νατάσα και πίνουμε καφέ παρέα.

Αυτές πάντως ήρθαν. Και μάθαμε ότι τρελαίνονται για τη Μύκονο, όπου πηγαίνουν κάθε καλοκαίρι. Πρωτότυπο. Μετά τον καφέ πήγαμε όλοι μαζί μια μεγάλη βόλτα. Τί άλλο να πω;