Η πιο πιστή μου φίλη

Γνωριστήκαμε πριν 5 χρόνια στην Αθήνα. Ήμουν στο Πεδίον του Αρεως με το σκύλο που είχα τότε. Κοιταχτήκαμε κι αρχίσαμε να μιλάμε. Παρ' ότι ήταν όμορφη, δεν μου άρεσε. Κυρίως γιατί ήταν πολύ περίεργη. Πως το ένα, που το άλλο κ.λ.π. Της έδειξα από την αρχή ότι δεν ήμουν για πολλά.

Αυτή όμως έκανε τη χαζή. Μου έγινε στενός κορσές. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Οσο εγώ απομακρύνομαι, τόσο αυτή γίνεται πιο φορτική. Στην αρχή βλεπόμασταν χοντρικά μια φορά το μήνα. Οταν, λόγω συνθηκών, άρχισα να αραιώνω τις επαφές, αυτή ξεκίνησε την πιο στενή πολιορκία. Μου τηλεφωνεί τουλάχιστον δυο φορές τη μέρα, για να με ρωτήσει διάφορα. Γιατί εξαφανίστηκες, σου συμβαίνει κάτι, πότε θα τα πούμε κ.λ.π. Της εξηγώ την κατάστασή μου, αλλά αυτή επιμένει. Δεν μπορώ να πω βέβαια τίποτα. Είναι νέα, ωραία και πλούσια. Αλλά την αποφεύγω γιατί, πάνω απ' όλα, μου τη σπάει τ' όνομά της. Τη λένε Eurobank.