Οι χορηγοί της αλητείας

Οι τραπεζίτες, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, ήταν πάντοτε οι στυλοβάτες του ελληνικού έθνους. Στην πραγματικότητα ήταν και είναι οι μόνιμοι χορηγοί του σάπιου πολιτικού συστήματος, από τη γέννηση του ελληνικού κράτους. Έγιναν χορηγοί γιατί κέρδιζαν πάρα πολλά από αυτήν τη χορηγία. Διότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος που πρέπει να λειτουργεί η χορηγία. Μια win - win συμφωνία. Όπου οι πολιτικοί εισέπραταν τη χορηγία σε άφθονο χρήμα ή σε υπηρεσίες, όπως διακοπές με τα γιωτ ή στις επαύλεις των τραπεζιτών σε γνωστά θέρετρα. Συχνά με την "παρέα" αιθέριων υπάρξεων. Και οι τραπεζίτες απολάμβαναν τη χορηγία σε μορφή νόμων, που τους απάλλασαν προκαταβολικά από την κατηγορία εγκλημάτων ακόμη και κατά της ανθρώπινης ζωής.

Βασικό εργαλείο για τη λειτουργία αυτού του συστήματος ήταν πάντα η βουλή και πιο συγκεκριμένα η κυβερνητική πλειοψηφία. Αυτή ψήφιζε τέτοιους νόμους, ώστε να εξασφαλίζονται τα συμφέροντα των τραπεζιτών, όπως και το ακαταδίωκτο. Με αυτή τη λογική, οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριών χρόνων έχουν δώσει στους τραπεζίτες περισσότερα από 100 δισ. για να διατηρήσουν στη "ζωή" τις χρεοκοπημένες τράπεζές τους. Τα χρήματα αυτά έχουν χρεωθεί στο Δημόσιο χρέος της χώρας και θα κληθούμε να τα πληρώσουμε εμείς.

Προχθές η κυβερνητική πλειοψηφία της τρόικας εσωτερικού ψήφισε μια διάταξη η οποία απαλλάσσει τους τραπεζίτες από την κατηγορία της απιστίας για τη χρηματοδότηση των κομμάτων - η χορηγία που λέγαμε.

Στην αρχαία Αθήνα χορηγία ήταν η υποχρέωση του πλούσιου πολίτη να καλύψει τα έξοδα του χορού σε μια τελετή. Σήμερα τη χορηγία, δηλαδή τα γαμισιάτικα του εσμού πολιτικών και τραπεζιτών τα πληρώνουμε εμείς.