Να γυρίσω στη Lori και την Ann, τη συγκάτοικό της. Αφότου γύρισα από την Αμερική τις έχασα. Η Lori εμφανίστηκε ξαφνικά το καλοκαίρι του 1998. Παντρεμένη με γερουσιαστή και δύο παιδιά.
Ήρθε με μια φίλη της, σωστό τρελοκομείο, και έμειναν σπίτι μου.
Το 1986 τον Αύγουστο καταφέρνω να «κλέψω» από τη δουλειά μου ένα τριήμερο, με το Σαββατοκύριακο πέντε μέρες. Πηγαίνω μόνος μου στην Αντίπαρο και μένω στο camping. Κάθε βράδυ στη πλατεία του χωριού, πoυ ήταν γεμάτη μπαρ. Γνωρίζω κάποιους ανθρώπους και περνάω καλά. Το περπάτημα μέχρι το camping βοηθάει να καθαρίσει λίγο το κεφάλι από το ουίσκι.
Ένα βράδυ έχω φτάσει μπροστά στη σκηνή και με το φακό σκυμμένος προσπαθώ να βρω το φερμουάρ. Όταν το βρήκα και το άνοιξα, άφησα το φακό κάτω και κάθισα για να βγάλω τα παπούτσια μου. Εκείνη τη στιγμή ακούω από τη διπλανή σκηνή, η οποία δεν υπήρχε αργά το απόγευμα όταν έφυγα: «Kostas?» Γυρίζω και βλέπω την Ann! Είχε έρθει από τη Νάξο εκείνο το απόγευμα. Ήταν ήδη δέκα μέρες στην Ελλάδα, μόνη της και ενθουσιασμένη. Ξαναβάζω τα παπούτσια και πηγαίνουνε στη πλατεία. Τρώμε και τη «μυώ» στο κόκκινο κρασί. Ζούσε πλέον στη Βοστόνη και είχε χαθεί με τη Lori. Δεν αναφέρει κανείς όσα έγιναν 7 χρόνια πριν, τον καιρό που έμενα στο σπίτι τους στην Washington. Γυρίζουμε στο camping, φέσι και οι δύο. Παίρνουμε στρωματάκια και sleeping bags και πάμε στη παραλία που έκανα μπάνιο. Ξαπλώνουμε και απολαμβάνουμε τη φεγγαράδα. Μετά από λίγο, αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τη νύχτα.
Το επόμενο μεσημέρι πήρα το καΐκι για Πάρο και από κει το πλοίο για Πειραιά. Ήμουν ακόμη ψιλοφέσι. Δυο ώρες αφότου είχε φύγει το πλοίο συνειδητοποίησα ότι έφυγα από το camping χωρίς να πληρώσω. Και είχαν κρατήσει την ταυτότητά μου. Τηλεφώνησα από την Αθήνα, τους έστειλα τα χρήματα και μου ταχυδρόμησαν τη ταυτότητα.
Ήρθε με μια φίλη της, σωστό τρελοκομείο, και έμειναν σπίτι μου.
Το 1986 τον Αύγουστο καταφέρνω να «κλέψω» από τη δουλειά μου ένα τριήμερο, με το Σαββατοκύριακο πέντε μέρες. Πηγαίνω μόνος μου στην Αντίπαρο και μένω στο camping. Κάθε βράδυ στη πλατεία του χωριού, πoυ ήταν γεμάτη μπαρ. Γνωρίζω κάποιους ανθρώπους και περνάω καλά. Το περπάτημα μέχρι το camping βοηθάει να καθαρίσει λίγο το κεφάλι από το ουίσκι.
Ένα βράδυ έχω φτάσει μπροστά στη σκηνή και με το φακό σκυμμένος προσπαθώ να βρω το φερμουάρ. Όταν το βρήκα και το άνοιξα, άφησα το φακό κάτω και κάθισα για να βγάλω τα παπούτσια μου. Εκείνη τη στιγμή ακούω από τη διπλανή σκηνή, η οποία δεν υπήρχε αργά το απόγευμα όταν έφυγα: «Kostas?» Γυρίζω και βλέπω την Ann! Είχε έρθει από τη Νάξο εκείνο το απόγευμα. Ήταν ήδη δέκα μέρες στην Ελλάδα, μόνη της και ενθουσιασμένη. Ξαναβάζω τα παπούτσια και πηγαίνουνε στη πλατεία. Τρώμε και τη «μυώ» στο κόκκινο κρασί. Ζούσε πλέον στη Βοστόνη και είχε χαθεί με τη Lori. Δεν αναφέρει κανείς όσα έγιναν 7 χρόνια πριν, τον καιρό που έμενα στο σπίτι τους στην Washington. Γυρίζουμε στο camping, φέσι και οι δύο. Παίρνουμε στρωματάκια και sleeping bags και πάμε στη παραλία που έκανα μπάνιο. Ξαπλώνουμε και απολαμβάνουμε τη φεγγαράδα. Μετά από λίγο, αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τη νύχτα.
Το επόμενο μεσημέρι πήρα το καΐκι για Πάρο και από κει το πλοίο για Πειραιά. Ήμουν ακόμη ψιλοφέσι. Δυο ώρες αφότου είχε φύγει το πλοίο συνειδητοποίησα ότι έφυγα από το camping χωρίς να πληρώσω. Και είχαν κρατήσει την ταυτότητά μου. Τηλεφώνησα από την Αθήνα, τους έστειλα τα χρήματα και μου ταχυδρόμησαν τη ταυτότητα.
Προφανώς δεν είχες προβλέψει να κρατήσεις επαφή και με την Ann, για την οποία καταλάβαμε ότι το "έσφυγγε το σφουγάρι".
ReplyDelete