Μετά από μέρες και πολλή συζήτηση η Τ. αποφασίζει να βγάλει εισιτήριο για Σέριφο με το πλοίο.
Εγώ θα πήγαινα με τη βάρκα. Πηγαίνουμε στο πρακτορείο (εγώ σοφά σκεπτόμενος περιμένω έξω) όπου της λένε ότι δεν υπάρχει πλοίο γιατί συνεχίζεται η απαγόρευση απόπλου! Βγαίνει έξαλλη και μου τα ψέλνει κανονικά. Αποκλειστήκαμε στη Τζια κι εμείς. Μετά από μέρες, όταν επιτράπηκε ο απόπλους η Τ. πήρε το πλοίο για Σέριφο. Συναντηθήκαμε στο λιμάνι και πήγαμε στο Καλό Αμπέλι. Μια καταπληκτική παραλία με άμμο και νότιο προσανατολισμό. Στη μια άκρη υπάρχουν ψηλά βράχια. Κάτω απ’ αυτά στήσαμε τη σκηνή κι έτσι είχαμε σκιά μέχρι τις 11.30. Ελάχιστοι άνθρωποι έρχονταν για μπάνιο το πρωί. Μετά τις πέντε το απόγευμα η παραλία ήταν όλη δική μας.
Όταν βαρεθήκαμε τη Σέριφο αποφασίσαμε να πάμε στη Σίφνο. Η Τ. με το πλοίο κι εγώ με τη βάρκα. Την περίμενα στο λιμάνι, όπου είχα φτάσει πρώτος και είχα βάλει βενζίνη. Πήγαμε στη Φυκιάδα (σας έχω μιλήσει ήδη γι’ αυτή) και στήσαμε τη σκηνή έξω από το εκκλησάκι. Ένα πρωί (η Τ. κοιμάται ακόμη) έχω κατέβει στη βάρκα που είναι δεμένη στο μικρό μόλο κάτω από το εκκλησάκι. Αποφασίζω να λύσω δυο ματισμένα για χρόνια σχοινιά. Δεν μπορώ να τα λύσω με τα δάχτυλα και χρησιμοποιώ ένα σουγιά σαν σουβλί. Αργότερα ακούω το φερμουάρ της σκηνής. Χωρίς να πάψω να σπρώχνω το σουγιά, σηκώνω το κεφάλι μου για να δω την Τ. Ο σουγιάς γλιστράει και κλείνει πάνω στο δεξιό αντίχειρα, τον οποίο και σκίζει στα δύο. Σε δευτερόλεπτα η βάρκα έχει γεμίσει αίματα. Λύνω για να πλησιάσω τα ιστιοπλοϊκά που ήταν δεμένα αρόδου το ένα δίπλα στο άλλο στη μέση του κόλπου. Πλευρίζω το πρώτο στο οποίο είδα κάποιον στο κατάστρωμα. Μιλάω εγγλέζικα και ρωτάω αν έχουν κάποιο αιμοστατικό δείχνοντας το δάχτυλό μου. Απαντάει καταφατικά και εξαφανίζεται μέσα στο σκάφος. Επιστρέφει σ’ ένα λεπτό κρατώντας ένα κουτί Πρώτων Βοηθειών. Γονατίζει στα ρέλια, βλέπει το εσωτερικό της βάρκας μέσα στα αίματα και λέει:
- What happened here?
Εκείνη τη στιγμή παρατηρεί το όνομα της βάρκας.
- Έλληνας είσαι;
- Ναι.
- Η βάρκα μοιάζει σαν να έσφαξες κοτόπουλα,
μου λέει χαμογελώντας.
- Είσαι τυχερός. Είμαι skipper και έχω κάνει σεμινάριο Πρώτων Βοηθειών.
Μου περιποιείται το χέρι και μου λέει ότι χρειάζεται οπωσδήποτε ράμματα. Τον ευχαριστώ πολύ και γυρίζω στο μόλο απ’ όπου παίρνω την Τ. (που έπαθε σοκ όταν είδε τα αίματα μέσα στη βάρκα) και πηγαίνουμε στις Καμάρες. Από κει πήραμε ταξί και πήγαμε στο αγροτικό ιατρείο που ήταν στην Απολλωνία. Ο γιατρός σπάζεται που συνοδεύομαι από γυναίκα, μου λέει ότι δεν έχει αναισθητικό και μου ράβει τον αντίχειρα στη ψύχρα! Αξέχαστη εμπειρία. Και πρόσθεσε, βέβαια, ότι δεν έπρεπε να βραχεί. Μπήκαμε σε όλα τα super markets του νησιού ψάχνοντας γάντια κουζίνας που να μου κάνουν. Δεν βρήκα. Έτσι, από κείνη τη μέρα, όταν έμπαινα στη θάλασσα κρατούσα το δεξί χέρι τεντωμένο ψηλά, σαν να χαιρετούσα. Όταν σήκωνα την άγκυρα ήταν άλλη ιστορία.
Το δεκαπενταύγουστο το βράδυ βρήκαμε τη σκηνή μετακινημένη. Είχαν ανοίξει το εκκλησάκι για τη λειτουργία.
Μετά τη Σίφνο πήγαμε στη Μήλο. Πάλι σαν τους γαλαζοαίματους. Η Τ. με το πλοίο κι εγώ με τη βάρκα. Μείναμε σε ξενοδοχείο. Έμαθα στην Τ. σκάκι και το τσακάλι, μετά από μερικές παρτίδες, κατάφερε να με νικήσει. Ο καιρός έφτιαξε. Η Τ. προτείνει να φύγουμε ένα πρωί με απόλυτη μπουνάτσα και ότι θάρθει με το φουσκωτό. Της λέω να το αναβάλουμε για μια μέρα. Επιμένει και ξεκινάμε. Θάλασσα τέλεια. Μισό μίλι έξω από τον κόλπο του Αδάμαντα πέφτουμε σε φοβερή ομίχλη (δεν μου είχε ξανατύχει). Τα πάντα νότιζαν αμέσως. Τα γυαλιά ηλίου που φορούσα ήθελαν σκούπισμα κάθε ένα λεπτό. Η υγρασία ήταν τρομερή. Έσβηνα συνέχεια τις μηχανές και αφουγκραζόμουν μήπως ακούσω θόρυβο άλλης μηχανής γιατί δεν είχα ανακλαστήρα. Το κρύο φέρνει συχνουρία στην Τ. Να κρεμαστεί έξω από το μπαλόνι ούτε λόγος. Μέσα στη βάρκα! Μετά από ώρες η ομίχλη καθάρισε ξαφνικά και βλέπουμε μπροστά μας τον Ταμέλο, το ακρωτήριο νότια στη Τζια. Αγκυροβολήσαμε, γδυθήκαμε και ξαπλώσαμε στον ήλιο για να ζεσταθούμε.
Δυο ώρες μετά φτάναμε στη Ραφήνα.
Εγώ θα πήγαινα με τη βάρκα. Πηγαίνουμε στο πρακτορείο (εγώ σοφά σκεπτόμενος περιμένω έξω) όπου της λένε ότι δεν υπάρχει πλοίο γιατί συνεχίζεται η απαγόρευση απόπλου! Βγαίνει έξαλλη και μου τα ψέλνει κανονικά. Αποκλειστήκαμε στη Τζια κι εμείς. Μετά από μέρες, όταν επιτράπηκε ο απόπλους η Τ. πήρε το πλοίο για Σέριφο. Συναντηθήκαμε στο λιμάνι και πήγαμε στο Καλό Αμπέλι. Μια καταπληκτική παραλία με άμμο και νότιο προσανατολισμό. Στη μια άκρη υπάρχουν ψηλά βράχια. Κάτω απ’ αυτά στήσαμε τη σκηνή κι έτσι είχαμε σκιά μέχρι τις 11.30. Ελάχιστοι άνθρωποι έρχονταν για μπάνιο το πρωί. Μετά τις πέντε το απόγευμα η παραλία ήταν όλη δική μας.
Όταν βαρεθήκαμε τη Σέριφο αποφασίσαμε να πάμε στη Σίφνο. Η Τ. με το πλοίο κι εγώ με τη βάρκα. Την περίμενα στο λιμάνι, όπου είχα φτάσει πρώτος και είχα βάλει βενζίνη. Πήγαμε στη Φυκιάδα (σας έχω μιλήσει ήδη γι’ αυτή) και στήσαμε τη σκηνή έξω από το εκκλησάκι. Ένα πρωί (η Τ. κοιμάται ακόμη) έχω κατέβει στη βάρκα που είναι δεμένη στο μικρό μόλο κάτω από το εκκλησάκι. Αποφασίζω να λύσω δυο ματισμένα για χρόνια σχοινιά. Δεν μπορώ να τα λύσω με τα δάχτυλα και χρησιμοποιώ ένα σουγιά σαν σουβλί. Αργότερα ακούω το φερμουάρ της σκηνής. Χωρίς να πάψω να σπρώχνω το σουγιά, σηκώνω το κεφάλι μου για να δω την Τ. Ο σουγιάς γλιστράει και κλείνει πάνω στο δεξιό αντίχειρα, τον οποίο και σκίζει στα δύο. Σε δευτερόλεπτα η βάρκα έχει γεμίσει αίματα. Λύνω για να πλησιάσω τα ιστιοπλοϊκά που ήταν δεμένα αρόδου το ένα δίπλα στο άλλο στη μέση του κόλπου. Πλευρίζω το πρώτο στο οποίο είδα κάποιον στο κατάστρωμα. Μιλάω εγγλέζικα και ρωτάω αν έχουν κάποιο αιμοστατικό δείχνοντας το δάχτυλό μου. Απαντάει καταφατικά και εξαφανίζεται μέσα στο σκάφος. Επιστρέφει σ’ ένα λεπτό κρατώντας ένα κουτί Πρώτων Βοηθειών. Γονατίζει στα ρέλια, βλέπει το εσωτερικό της βάρκας μέσα στα αίματα και λέει:
- What happened here?
Εκείνη τη στιγμή παρατηρεί το όνομα της βάρκας.
- Έλληνας είσαι;
- Ναι.
- Η βάρκα μοιάζει σαν να έσφαξες κοτόπουλα,
μου λέει χαμογελώντας.
- Είσαι τυχερός. Είμαι skipper και έχω κάνει σεμινάριο Πρώτων Βοηθειών.
Μου περιποιείται το χέρι και μου λέει ότι χρειάζεται οπωσδήποτε ράμματα. Τον ευχαριστώ πολύ και γυρίζω στο μόλο απ’ όπου παίρνω την Τ. (που έπαθε σοκ όταν είδε τα αίματα μέσα στη βάρκα) και πηγαίνουμε στις Καμάρες. Από κει πήραμε ταξί και πήγαμε στο αγροτικό ιατρείο που ήταν στην Απολλωνία. Ο γιατρός σπάζεται που συνοδεύομαι από γυναίκα, μου λέει ότι δεν έχει αναισθητικό και μου ράβει τον αντίχειρα στη ψύχρα! Αξέχαστη εμπειρία. Και πρόσθεσε, βέβαια, ότι δεν έπρεπε να βραχεί. Μπήκαμε σε όλα τα super markets του νησιού ψάχνοντας γάντια κουζίνας που να μου κάνουν. Δεν βρήκα. Έτσι, από κείνη τη μέρα, όταν έμπαινα στη θάλασσα κρατούσα το δεξί χέρι τεντωμένο ψηλά, σαν να χαιρετούσα. Όταν σήκωνα την άγκυρα ήταν άλλη ιστορία.
Το δεκαπενταύγουστο το βράδυ βρήκαμε τη σκηνή μετακινημένη. Είχαν ανοίξει το εκκλησάκι για τη λειτουργία.
Μετά τη Σίφνο πήγαμε στη Μήλο. Πάλι σαν τους γαλαζοαίματους. Η Τ. με το πλοίο κι εγώ με τη βάρκα. Μείναμε σε ξενοδοχείο. Έμαθα στην Τ. σκάκι και το τσακάλι, μετά από μερικές παρτίδες, κατάφερε να με νικήσει. Ο καιρός έφτιαξε. Η Τ. προτείνει να φύγουμε ένα πρωί με απόλυτη μπουνάτσα και ότι θάρθει με το φουσκωτό. Της λέω να το αναβάλουμε για μια μέρα. Επιμένει και ξεκινάμε. Θάλασσα τέλεια. Μισό μίλι έξω από τον κόλπο του Αδάμαντα πέφτουμε σε φοβερή ομίχλη (δεν μου είχε ξανατύχει). Τα πάντα νότιζαν αμέσως. Τα γυαλιά ηλίου που φορούσα ήθελαν σκούπισμα κάθε ένα λεπτό. Η υγρασία ήταν τρομερή. Έσβηνα συνέχεια τις μηχανές και αφουγκραζόμουν μήπως ακούσω θόρυβο άλλης μηχανής γιατί δεν είχα ανακλαστήρα. Το κρύο φέρνει συχνουρία στην Τ. Να κρεμαστεί έξω από το μπαλόνι ούτε λόγος. Μέσα στη βάρκα! Μετά από ώρες η ομίχλη καθάρισε ξαφνικά και βλέπουμε μπροστά μας τον Ταμέλο, το ακρωτήριο νότια στη Τζια. Αγκυροβολήσαμε, γδυθήκαμε και ξαπλώσαμε στον ήλιο για να ζεσταθούμε.
Δυο ώρες μετά φτάναμε στη Ραφήνα.
No comments:
Post a Comment