S K 9

Στην εταιρία υπήρχε ένας τύπος ο Δ. που ήταν ο ορισμός του παραμυθά. Προερχόταν από φτωχή οικογένεια, παρ’ όλα αυτά προσπαθούσε συνεχώς να δημιουργεί την εντύπωση ότι είχε μεγάλη οικονομική άνεση. Ανάμεσα σε άλλα υλικά αγαθά που μας είχε πει ότι κατείχε, ήταν και ένα εικοσάμετρο ιστιοπλοϊκό, το οποίο κατά καιρούς εκμεταλλευόταν νοικιάζοντάς το. Για να γίνει πιο πιστευτός για το τελευταίο, θυμάμαι μας είχε διηγηθεί μια ιστορία που, καλοκαίρι, καθόταν στα βράχια δίπλα από την είσοδο του λιμανιού ενός νησιού και έβλεπε τα σκάφη που έμπαιναν και έβγαιναν από το λιμάνι. Ξαφνικά βλέπει ένα πολύ όμορφο ιστιοπλοϊκό να μπαίνει στο λιμάνι. Του αρέσει πολύ και το χαζεύει. Όταν έφτασε πιο κοντά του και έστριψε για να δέσει, κατάλαβε ότι ήταν το δικό του και έτρεξε να χαιρετίσει τους επιβαίνοντες και (εννοείται) να τους πει ότι το σκάφος ήταν δικό του. Εδώ και πολλά χρόνια, ο Δ. είναι σύμβουλος γνωστού βουλευτή του ΠΑΣΟΚ. (Γιατί νομίζετε ότι αυτοί είναι καλύτεροι;).

Στην εταιρία υπήρχε επίσης μια ιδιόμορφη κουλτούρα. Στο πάρτυ που γινόταν κάθε Χριστούγεννα σε κάποιο κλαμπ, ψηφίζαμε οι μεν άντρες α) τη συνάδελφο που μας άρεσε περισσότερο από κάθε άλλη β) τη συνάδελφο που θα θέλαμε να περάσουμε μαζί της μια βραδιά γ) τη συνάδελφο που θα θέλαμε να περάσουμε μαζί της όλη μας τη ζωή. Αντίστοιχα ψήφιζαν και οι γυναίκες για τον άνδρα συνάδελφο που τους προξενούσε όλα τα παραπάνω… Μια φορά που, μάλλον για πλάκα, όλοι οι άνδρες ψήφισαν και στις τρεις κατηγορίες τη θυρωρίνα (μια γυναίκα που δεν θάλεγες ότι γέννησε και τον πόθο), δημιουργήθηκε μεγάλο πρόβλημα και η ψηφοφορία ακυρώθηκε. Επέστρεψαν στην εταιρία, μοιράστηκαν σε όλους καινούργια ψηφοδέλτια και ψήφισαν ξανά.

Είχα ακούσει και παλιότερες ιστορίες με κάποια μεγάλα στελέχη που μαζεύονταν σ’ ένα χώρο του γραφείου και επιδίδονταν στο αρχαίο Ολυμπιακό άθλημα της μέτρησης του μήκους του πουλιού τους. Στην εταιρία αυτή έμεινα δύο χρόνια. Παραιτήθηκα όταν σιγουρεύτηκα ότι η κουλτούρα αυτή, είχε δημιουργήσει αντίστοιχες νοοτροπίες αλλά και δυναμικές.

Πήγα σε μια μικρότερη εταιρία. Εκεί γνώρισα τη Φανή που ασχολιόταν με την παραγωγή. Όταν αποφασίστηκαν κάποιες χωροταξικές αλλαγές στον όροφο που ήταν τα γραφεία της εταιρίας, η Φανή κι εγώ συγκατοικήσαμε στο δικό μου μικρό γραφείο. Απόλαυση. Τα γραφεία μας εφάπτονταν κατά μήκος. Τσακωνόμασταν συνέχεια για το κρύο (ήθελα συνέχεια το παράθυρο ανοιχτό γιατί καπνίζαμε και οι δύο), για το χώρο που έπιαναν τα πράγματά της που «ξεχείλιζαν» από το γραφείο της και περνούσαν στο δικό μου γιατί εφάπτονταν. Μετά από λίγο καιρό η Φανή αγόρασε αυτοκίνητο. Και έφτασε η πολυπόθητη μέρα που μου ζήτησε άδεια για να πάει να παραλάβει το πρώτο της αυτοκίνητο, ένα κόκκινο Toyota Starlet θυμάμαι. Όταν ετοιμάστηκε να φύγει, τη ρώτησα ποιο μοντέλο είχε παραγγείλει. Μου απάντησε ότι δεν ήξερε πως υπήρχαν διάφορα μοντέλα. «Κάνεις λάθος» είπα «υπάρχει αυτό με τη κοντή λαγουδέρα και αυτό με τη μακριά». «Πω, πω και τώρα τι να κάνω; Ποιο να πάρω;» «Να επιμείνεις να σου δώσουν αυτό με τη μακριά λαγουδέρα» τη συμβούλεψα, αφού της ανέλυσα τη διαφορά. Αφού με ευχαρίστησε πολύ γιατί την είχα «σώσει», σκασμένη γι’ αυτό που παραλίγο να πάθει και έξαλλη με τον πωλητή που δεν της είχε πει τίποτα, έφυγε για να παραλάβει το κόκκινο Toyota Starlet και μάλιστα το μοντέλο με τη μακριά λαγουδέρα. Τη στιγμή που έβγαινε από την εταιρία, συνάντησε τον γενικό διευθυντή και του είπε πόσο αγχωμένη αλλά και υποχρεωμένη σε μένα ήταν μετά από κάτι που της ανέφερα. Όταν ο διευθυντής ζήτησε περισσότερες λεπτομέρειες, η Φανή του είπε την ιστορία με τις λαγουδέρες. Τα γέλια του ακουστήκαν μέχρι το δρόμο. Ακόμα γελάμε με τη Φανή όταν θυμόμαστε αυτή την ιστορία.