Αμάν Τούρκοι! No 1

Ήταν ένα 35άρι Gib Sea. Θα το έπαιρναν οι τρεις τους από τη Ρόδο για να το παραδώσουν στο Καλαμάκι, απ’ όπου θα ξεκινούσε ο επόμενος ναύλος. Ο Σπύρος, ο skipper, και ο Γιάννης με τη φίλη του, την Άννα. Ξεκίνησαν νύχτα 10 Οκτωβρίου του 1990, γύρω στις δέκα. Η θάλασσα μια τέλεια μπουνάτσα που πάνω της καθρεφτιζόταν το μισογεμάτο φεγγάρι. Θαρρούσες ότι ξεκίναγε από την πλώρη του σκάφους κι έφτανε μέχρι τον ορίζοντα.

Για ένα δίωρο περίπου όλα έμοιαζαν τέλεια. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο θόρυβος της μηχανής και ο παφλασμός του νερού που έσκιζε η πλώρη χαράζοντας δύο άσπρες γραμμές, που άρχιζαν από μπροστά και πήγαιναν προς τα πίσω κι απ’ τις δύο πλευρές του σκάφους, όπου έσβηναν. Ξαφνικά ένας περίεργος θόρυβος ακούστηκε από την πρύμνη. Κοίταξαν πίσω και μόλις πρόλαβαν να δουν το τιμόνι του σκάφους να βυθίζεται. Ο Σπύρος έστριψε το τιμόνι, το σκάφος δεν υπάκουσε κι έτσι επιβεβαίωσε αυτό που είχε δει πριν από ένα λεπτό και δεν ήθελε να το πιστέψει. Το σκάφος είχε μείνει ακυβέρνητο. Για καλή τους τύχη η θάλασσα παρέμενε ήσυχη. Ένα ελαφρό αεράκι μόνο τους έσπρωχνε αργά νότια - νοτιοανατολικά.

Έσβησαν τη μηχανή και άρχισαν να καλούν βοήθεια στο VHF, αναφέροντας το όνομα και τον τύπο του σκάφους, το στίγμα που βρίσκονταν και ότι είχαν χάσει το τιμόνι. Μετά τη δεύτερη κλήση ακούν κάποιον να μιλάει τούρκικα. Θεωρούν ότι ήταν επικοινωνία μεταξύ τούρκικων πλοίων που βρίσκονταν (κι αυτά) στην περιοχή. Επαναλαμβάνουν την κλήση, πάλι σε τούρκικα εισπράττουν την απάντηση. Μιλούν ξανά και αυτή τη φορά τους απαντά κάποιος εγγλέζικα, λέγοντας ότι τους «βλέπει» στο ραντάρ και ότι θα ήταν δίπλα τους σε είκοσι λεπτά! Εντυπωσιάστηκαν γιατί δεν έβλεπαν πουθενά φώτα πλοίου – ούτε με τα κιάλια. Μετά από ένα τέταρτο άρχισε να ακούγεται θόρυβος μηχανής, που όσο περνούσε η ώρα ακουγόταν όλο και πιο κοντά και δυνάμωνε. Τα φώτα του ιστιοπλοϊκού ήταν αναμμένα και «έδειχναν» ότι ήταν ακυβέρνητο.

Άρχισαν να ανησυχούν. Ξαφνικά ακούστηκε η ίδια φωνή στο VHF να τους λέει να πάνε αμέσως στην πλώρη και να είναι έτοιμοι να πιάσουν τον κάβο που θα τους πετούσαν για να τον δέσουν. Την ίδια στιγμή ο θόρυβος της μηχανής ακούγεται ακριβώς δίπλα τους σταβέντο και, ξαφνικά, γίνεται μέρα. Έχει σταματήσει μερικά μέτρα δίπλα τους ένα αντιτορπιλικό. Εκεί που χαίρονται, ο Σπύρος όρθιος για να πιάσει τον κάβο κι ο Γιάννης σκυμμένος για να τον δέσει, ο πρώτος βλέπει την τούρκικη σημαία ζωγραφισμένη στο μπουλμέ της γέφυρας και λέει ψιθυριστά «Αμάν, Τούρκοι.» Κι ο Γιάννης απαντά αυθόρμητα, το ίδιο ψιθυριστά «Αμάν, οι πρωκτοί μας!»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΕΔΩ