Η άβυσσος της ψυχής

 «Θα μπορέσεις σε παρακαλώ, να μου μεταφράσεις αυτό το ποίημα;»
«Βεβαίως.»
«Πότε θα μου το δώσεις;»
«Όταν σε δω.»
«Δηλαδή του χρόνου; Μα το θέλω απόψε, για να το μελετήσω.»
«Όταν σε δω, θα στο δώσω ιδιοχείρως.»
«Με υποχρέωσες, ας αλλάξουμε θέμα. Το μεσημέρι με το διάβασμα, αποκοιμήθηκα και είδα όνειρο… Δε θυμάμαι τίποτα. Είναι πολύ συγκεχυμένα όλα στο συνειδητό μου, αλλά αυτά που μου έχουν μείνει έντονα, είναι δύο πράγματα: Το όνειρο είχε σχέση με σένα και ένιωθα φοβερό άγχος! Ξύπνησα πολύ ανήσυχη.»

«Σε αγχώνω και στον ύπνο σου δηλαδή.»
«Στο όνειρο ήταν πολύ έντονο το άγχος. Δυσφορία. Μάταια προσπαθούσα να θυμηθώ τι είχα δει! Πιο πολύ πρέπει να είχε να κάνει με τη μεταξύ μας σχέση. Δεν είμαι όμως σίγουρη, τέλος πάντων.»
«Τι θα κάνεις το Σαββατοκύριακο;»
«Τί εννοείς;»
«Επειδή είναι σαφές ότι μόνο Σαββατοκύριακο μπορούμε να βρεθούμε, έλεγα μήπως....»
«Σου ’χω πει να μη με ρωτάς αυτό το πράγμα! Με πιέζεις πολύ και μου δημιουργεί άγχος!»
«Ο.Κ. με συγχωρείς.»

Αρκετή ώρα αργότερα:

«Γιατί δεν μου είπες ότι αυτό που σου ζήτησα, το ότι το ήθελα απόψε, σε άγχωσε;»
«Γιατί δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω. Το ’κανα από καλή πρόθεση.»
«Αυτό είναι ανειλικρίνεια.»
«Πώς;»
«Ναι. Δεν είσαι ειλικρινής απέναντί μου.»
«Υπερβάλλεις.»
«Αυτό που σου λέω. Μην προσπαθείς να παρουσιάσεις το θέμα όπως θέλεις εσύ.»
«Σου λέω ότι δεν είχα κακή πρόθεση. Το ’κανα για να μην εκνευριστείς.»
«Δεν μ’ ενδιαφέρει γιατί το ’κανες. Εγώ ξέρω ότι είσαι ανειλικρινής. Και δεν μ’ ενδιαφέρει ό, τι κι αν πεις.»