Κόσμος για κλάματα, γεμάτος ηλιθίους

 

Μα τί κόσμος είναι αυτός που βλέπει τη δολοφονία τόσων παιδιών και αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας, από τους άξιους μαθητές των Ναζί και δεν αντιδρά; Και πόσα αποθέματα έχει από τα κροκοδείλια δάκρυα που κυλούν στο προσωπό του, όταν βλέπει αυτές τις τραγικές σκηνές ανείπωτης φρίκης, καθισμένος στον καναπέ του μπροστά στην τηλεόραση;

Πώς είναι δυνατόν ο ΟΗΕ να μην αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο πόλεμος ενάντια σε αμάχους, αποτελεί την έσχατη και ολοκληρωτική του απαξίωση στα μάτια (σχεδόν) των πάντων;

Πώς δεν σκέφτονται ότι κάθε νεκρός, σφαίρα, βλήμα, βόμβα, αποτελούν τη σπίθα που θα γεννήσει ένα, δύο, χιλιάδες νέους, κατά τη δική τους λογική τρομοκράτες, που θα είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν παίρνοντας μαζί τους στο θάνατο κι άλλους ανθρώπους;

Τί άλλο πρέπει να γίνει για να ξυπνήσει αυτός ο κόσμος; Τί περιμένουν για να καταλάβουν ότι αν δεν αντιδράσουν ΤΩΡΑ θα ζουν σ’ έναν κόσμο όπου μόνο το δίκιο του ισχυροτέρου και του πιο αλήτη θα μετράει;