Χάσαμε τον καλύτερο φίλο μας...

Τον γνωρίσαμε αρχές του 2007 μέσα από αυτές τις σελίδες. Με τα εύστοχα, γεμάτα χιούμορ και αλήθεια σχόλιά του. Με τις εκπληκτικές του αναρτήσεις που μας μάθαιναν την ιστορία από τον Εμφύλιο και μετά. Διαφωνούσαμε συχνά. Για τον Αντρέα, για την οικονομία, για τις γυναίκες. Με τις τελευταίες ήταν πολύ τυχερός και του 'χα πει ότι τον ζήλευα. Γιατί είχε πολλές και όλες τον υπεραγαπούσαν! Φυλαγόταν όμως. Από τις πολλές φορές που μας είχε επισκεφτεί στη Ραφήνα, μόνο μία φορά έφερε γυναίκα μαζί του, την "ταγμένη σε αυτόν κόρη του". Όλες τις άλλες φορές ερχόταν ή μόνος του ή συνοδευόμενος από κάποιους άλλους μπακούρηδες σαν και του λόγου μου...

Συχνά δάκρυζα από τα γέλια που μου προξενούσαν τα σχόλια που έκανε. Μπορούσε με μια  λέξη να δημιουργήσει εντάσεις που μεταφράζονταν σε δεκάδες σχόλια επί σχολίων. Αν σε προέγραφε για κάτι που είπες ή έκανες, τελείωνες γι' αυτόν. Και τα "κοσμητικά" επίθετα με τα οποία σε περιέλουζε δεν είχαν τελειωμό. Η συζήτηση με τη συνοδεία κρασιού, ήταν από τα καλύτερά του.

Υπεραγαπούσε τον Rebel για το χαρακτήρα του (επαναστάτης που αν προκληθεί δεν καταλαβαίνει χριστό) κι έκανε αρνητική κριτική στην Πέρσα για τον ήσυχο χαρακτήρα της. Μου έλεγε ότι της είχα "περάσει" τις διαστροφές και τα κολλήματά μου...

Ούτε αυτή τη φορά θα μας τη "σκάσεις" Λύκε. Όπου κι αν κρυφτείς, εμείς θα σε βρίσκουμε...

Λύκε είσαι τυχερός! Έζησες μια ζωή σα λύκος. Και σε ζηλεύουμε και γι' αυτό.